Kruimel

Contentement

'Contentement', denk ik. 'Dat is het.' Geen euforie, geen uitzinnigheid, maar iets dat vanuit mijn buik tot in mijn vingers, tenen en oren kruipt. Simpelweg contentement.

We hebben weer plaats. Ons kampeerdagen in eigen huis zitten erop en wij plakken niet meer opeen in twee kleine kamers. Onze zetel - vers uit de opslag - werd begroet als een oude vriend. De laptop en het oude bureautje werden weer herenigd. Er moet nog veel komen. Het is nog lang niet af. Ik kijk voor het gemak even niet naar de keuken die helemaal nog niet is wat het moet worden, naar de bouwput die ergens dit jaar nog een tuin moet worden en verlang nog wat verder naar de kachel en boekenkast die op mijn lijstje staan.

Want hier zit ik.
Aan de tafel in al het licht, met de nieuwe vloer die ik al zo lang wou (en waarvan mijn vader zei: 'als je mama dat had gezien, hing ik eraan en moest en zou er bij ons ook een nieuwe vloer komen). Met een oude kast die op een andere plek transformeert tot een wondermooi erfstuk. Ik roer melk door mijn koffie en kijk hoe de jongsten opnieuw hun ruimte nemen. In een mum van tijd palmen ze de ruimte in met auto's, kussens en imaginaire schooltjes.

Ons huis is opnieuw onze thuis.