Kruimel

# wijvenweek: maskers af
Over het waarom van make-up

Als ik heel eerlijk ben heb ik geen crème, poeder, concealer, schaduw of liner voor waar dan ook nodig. Al wat ik nodig heb is tijd. Om op het gemak mijn ogen open te trekken. Om langzaam wakker te worden. Geef me wat tijd voor een koffie en gestaar naar de bomen buiten en ik kan de wereld aan. Wat zachte muziek op de achtergrond, een lege dag vol beloftes. Het staat instant garant voor wakkere ogen, zachtroze huid en een blos op mijn wangen.

Maar net omdat ik ’s morgens dat allemaal niet heb, heb ik ze wel nodig. Die concealer om de wallen onder mijn ogen weg te werken. De mascara om mijn blik wat wakkerder te maken en wat blush om er iet of wat gezond uit te zien.

Jammer genoeg stopt ook dat gegeven soms bij het hebben van twee kinderen. Ontbreekt mij zelfs daarvoor de tijd voor. Je weet wel, op die ochtenden dat de capaciteit om zich zelf aan te kleden onbestaande lijkt, maar zelf uitkleden geen probleem lijkt. Of dat er verstoppertje gespeeld wordt met schoenen en autosleutels. Dat boterhamwerpen wordt verfijnd tot een Olympische sport en het record zus-zitten, haartrekken-broer dringend moet verbeterd worden. Op die dagen stap ik de deur uit net zoals ik het bed uitstapte. Met haar dat alle kanten uitpiekt, vlekkerig rood vel, twee fronsen waarachter zich twee ogen schijnen te verschuilen. En zo werk ik als een briesend paard mijn kinderen de deur uit, jaag ze de auto in en gooi ze nog net niet de voorschoolse opvang in.

En op die dagen – in de twee minuten wachten op mijn carpoolcollega – doe ik van zwiep veeg met wat fond de teint en een mascaraborsteltje.

Veel menslievender, vol humor en overlopend van capaciteit om alle triviale dingen te relativeren word ik er niet van, maar tenminste zie ik er toch zo uit.