Kruimel

Onderzoek

'Ik roep even iemand om wat te helpen.'
Ik knikte en draaide me terug naar KleineMeid die in een hoekje tussen de kast en de stoel gekropen was. Knalrood aangelopen bleef ze met haar hoofd schudden: 'Neeneeneeneeneeneeneen!'

Even daarvoor had de verpleegster al met tientallen soorten lichtjes voor haar ogen gezwaaid. Had ze tot vervelens toe appels, huizen, laarzen en eenden moeten aanduiden. Bij de veertiende appel draaide ze zich om naar mij: 'Gaan we alsjeblieft naar huis, mama?' Dat mocht nog niet. Er moest eerst nog gegoocheld worden met pietpiraatpleisters en gekeken worden in vreemdsoortige verrekijkers.
Allemaal om uit te sluiten of onze jongste een brilletje nodig had.

Even daarvoor liet de verpleegster een druppeltje in haar oogjes vallen, waarbij ze zei: 'Het kan een beetje prikken.' Dat kon ik moeiteloos opmaken uit het gebrul dat vanop mijn schoot opsteeg. En de vastberadenheid van mijn dochter om dat geen tweede maal te laten gebeuren. Want voor het flesje nog maar in de buurt van haar oog kwam, had ze zich losgeworsteld. En zo verschanste mijn dochter zich tussen kast en stoel. Vastbesloten geen druppels meer in de buurt van haar ogen te laten komen.

Weet je hoeveel mensen er nodig zijn om oogdruppels toe te dienen aan een driejarige?
Vier!
En weet je in hoeveel stukjes een moederhart kan breken?
Veel, heel veel.
Dus toen de dokter verklaarde dat er voorlopig niets aan de hand was met het zicht van KleineMeid, morrelde het gebroken moederhart in mij wat verontwaardigd. Al dat gepruts aan mijn kind dat uiteindelijk niet nodig bleek.
Maar een ander deel van mij. Het deel dat nog heel goed weet hoe het was om als jong meisje met een brilletje rond te lopen die deels gemaakt leek te zijn van confituurbokaaltjes, zuchtte opgelucht.