Kruimel

Vreemde
Op mijn nachttafel staat één foto. Mijn mama ligt op haar buik in het gras. Op de achtergrond staat - ietwat scheef - de Big Ben. Eén van de allerlaatste foto's die van haar gemaakt is. De foto staat al zo lang op mijn nachtkastje dat ik er zelden nog echt naar kijk. Het beeld dat ik in mijn hoofd van haar heb is mooier en completer, dan die ene momentopname.
Maar soms - als ik echt kijk - valt die herinnering voor mijn ogen uiteen. Zag ze er echt zo moe uit? Was haar glimlach echt zo trillerig? In mijn herinnering blonken haar ogen meer. Was ze zachter dan die vreemde die hier op mijn foto staat. Soms lijkt ze op een oude klasgenoot die je tegen het lijf loopt. Tussen alle trekken herken je nog de persoon die je lang geleden goed kende, maar een heel leven tekende sporen waar je het verhaal niet van kent.
Wat als ik je vandaag opnieuw tegen het lijf liep? denk ik dan. Met al die jaren tussen ons. Zou je me nog herkennen? Wat zou je van me vinden? Hoe zou je denken over mijn keuzes?
En dan smelt alles weer samen. Zie ik niet langer het gezicht op de foto, maar staat de foto als vanouds weer voor het lijntje dat ik met haar heb. En dan kan ik het gevoel dat ze een vreemde voor me is, weer van me afschudden.