De zomer van ‘Voor ik ga slapen’ was ook de zomer in de Vendee waar de zon ons niet leek te vinden. En ik ontdekte hoeveel kleurplaten je met je oudste kan inkleuren op een namiddag: veel te veel.
Deze zomer werd de zomer van Camilla Lackberg. Heel erg veel Camilla Lackberg, want plots leek mijn kroost zandkastelen te kunnen bouwen zonder mijn hulp en werd ik gewoon geacht naast hen te zitten en te lezen. Sla er mijn Goodreadslijstje maar op na: 5 boeken lang zat ik met mijn gedachten in Fjällbacka waar er lijken vastvriezen in het ijs. Meisjes spoorloos verdwijnen. Moorden verhuld worden als auto-ongevallen.
En na elk boek dacht ik: ‘Nu is het genoeg geweest, met dat slaperige dorpje waar er iets teveel gemoord wordt. Nu ga ik voor het serieuzere werk.’ En dan trok ik pakweg Tonio van A.F.Th. van der Heijden op of Liefde en duisternis van Amoz Os van mijn digitale boekenplank. Maar op één of andere manier pakten die boeken op dat moment niet. Ergerde ik me aan de mooie breedsprakerigheid van A.F.Th. van der Heijden of besefte ik dat ik al een kwartier naar pagina 4 van ‘Liefde en duisternis’ zat te staren en dat ik niet meer wist wat ik gelezen had.
Dus diepte ik telkens opnieuw de volgende Lackberg die klaar stond op uit mijn Kobo en wist ik dat weer verzekerd was van een week leesplezier en spanning.
Het komt ooit wel weer goed, hoop ik.
1 opmerking:
'Tonio' is bijzonder mooi, maar misschien net iets te echt als vakantielectuur. Ik heb hem bewust vlak voor mijn vakantie gelezen.
Een reactie posten