Op enkele vaste momenten per dag lijkt hij maar één ding te willen: het bloed vanonder mijn nagels.
Het kost veel vastberadenheid van beide kanten.
Van mij kant om te willen dat hij zijn kleren aandoet.
Van zijn kant om dat zo lang mogelijk uit te stellen.
Van mij om te willen dat hij zijn bed op zoekt en zijn ogen sluit.
Van zijn kant om te vinden dat dat ook best beneden kan op de zetel.
De helft van de keren vraagt hij meer geduld dan ik tot mijn beschikking heb. En dat Lief dat dan 'rustig' in mijn oor fluistert, helpt niet altijd.
We botsen nog altijd. Mijn vader beweert dat het niets persoonlijk is. Dat bij het pakket 'zes jaar' hoort en hangt er voor de lol een anekdote aan vast hoe gruwelijk onuitstaanbaar ik was op die leeftijd. Ik vermoed eerder dat het een all-in is bij het pakket 'KleineVent' en zoek mijn heil bij de gedachte dat het later een schone deugd is om op te komen voor je gedacht.
Ik tel veel tot tien de laatste weken. Stil en tussen mijn tanden. Het haalt er voor ons beiden de scherpe randen van af. Ik ben soms onverklaarbaar doof als hij woorden in mijn richting slingert die ik echt niet wil horen.
Maar wat echt helpt?
Nog eens in die ogen kijken.
Relativeringsvermogen voor tien krijg ik ervan.
5 opmerkingen:
Erg he.
dat opvoeden.
zo herkenbaar...
Ik lees het met een grote smile...nu ik twee volwassen kerels heb ;-)
Komt goed hoor!
Ha, zo herkenbaar! Dat gevecht met de kleren. Hier werd er dikwijls tot 10 geteld. Eén keer werd mijn kleine vent (toen 5) in zijn pyama naar school gestuurd. Hij wou zijn kleren toen niet aandoen en vond dat prima zo. Mama beet toen op haar tanden en zette door. Resultaat: hij vond het toch niet zo leuk toen hij thuis kwam want er hadden een paar kindjes gelachen. En het klerenaandoenprobleem was opgelost!
I hear you... Hier bijvoorbeeld de elk jaar terugkerende strijd ik-wil-geen-korte-broek/shirt aan. Er loopt dus minimaal 1 verhitte kleuter vandaag rond in Nederland.
Zo herkenbaar. Als is mijne Vent al 10.
Een reactie posten