De perfecte spagaat

Mijn hart blijft vaak hangen in het 'toen'.  Bij de twee kinderbenen die op het aanrecht zaten en voeten die hoog boven de vloer wiebelden. Bij de talloze kampen met de jeugdbeweging, de jaren met een eigen stek in de kelderverdieping van een studentenhuis.
Ik kan uren ronddolen in mijn hoofd. Herinnering na herinnering opdiepen en herbeleven.
Denken aan wie ik toen was,  wie er ondertussen verdwenen is, hoe anders het was.

Wanneer ik uit mijn dagdromen gewekt wordt, snelt mijn hoofd vooruit naar morgen.
Naar wat-zullen-we-eten? Kan-de-babysit-komen? Speel-ik-het-klaar-om-deze-deadline-ook-te-halen? En zo hang ik een perfecte spagaat tussen nostalgie en plannen. Soms ietwat doelloos in het nu, met kramp in mijn benen.

Maar nooit is er meer nodig dan mee op het tapijt te hurken en mee te bouwen aan een knikkerbaan. Of me mee naar buiten laten lokken en de lieveheersbeestjes bekijken. Om samen kampen te bouwen in het bos.
Niets ankert me meer in het nu, dan zij.