hangmat to the rescue

De lente doet iets raars met mijn lijf. Al jarenlang nestelen de eerste lentekriebels zich in mijn keel om daar wekenlang te kamperen. Niets mis met lentekriebels, maar liever niet in mijn keel en zeker niet als die je hoeststuipen geven waarbij je met tranen in je ogen afscheid neemt van je rechterrib.

Ik plooide na vier weken hoesten, meldde me ziek en stortte in de zetel .... om daar gewoon vrolijk verder te hoesten. (Alhoewel vrolijk.) Slapen leek iets uit een vorig leven (enige dramaqueen in mij moet dit bijsturen en zeggen vier nachten, maar ook dat voelt als een vorig leven). 's Nachts zat ik rechtop in de zetel (ik had mezelf al uit het bed verbannen) te moe om te lezen, tv te kijken of rond te hangen op welk web dan ook.

Op de derde middag schopte ik mezelf naar buiten, diepte mijn hangmat op uit het tuinhuis en hing deze op. Dik ingeduffeld met jas, sjaal, muts, dikke sokken en een warm dekentje erboven nestelde ik me in de lap stof.
En ik sliep! Vier zalige uren zonder hoesten, zonder witte vlekken die oplichten bij elke bui, zonder krampen in mijn buik.

Iedereen in de hangmat! Een lutjepotje voor grote mensen.