Bart Peeters zong het al. Eva de Roovere vermeldt het ook. Groot zijn in iets kleins.
Nu is een eigen tandenstokerlijn, niet aan mij besteed. Maar er zijn best wel wat kleine dingen waar ik groot in ben.
Gehuil vanop de bovenste verdieping. De jongste brult haar protest uit dwars door het voorleesverhaal heen. Van bovenop de ladder met mijn neus op een raamkozijn dat ik van een nieuwe laag wit voorzie, had ik gevraagd of hij het bedritueel even op zich wou nemen. Want ladder, verfspetters overal, ... je kent het wel.
Vlak boven mijn hoofd worstelt mijn Lief zich door één van Roald Dahl zijn mooiste verhalen, maar het kan de goedkeuring van de toehoorder niet wegdragen.
'Je doet het niet goed!', snikt ze. 'Zo klinkt de papa van Mathilda niet. En de juf van Mathilda heeft een hoge stem, jij doet alles met jouw papa-stem.'
'Ik roep mama', hoor ik. De handdoek gaat in de ring. Mijn Lief en voorlezen, het is nooit een gelukkig huwelijk geweest.
Met witte verfhanden en meer spetters op mijn kleren dan de bedoeling was (in netjes schilderen zal ik nooit groot zijn) hurk ik naast haar bed. Ze glipt vanonder de dekens en kruipt op mijn schoot. Mathilda wordt in mijn handen gedrukt. Met stemmetjes? vragen twee trillende lipjes.
Met stemmetjes! beaam ik.
En jij, waar ben jij groot in?
7 opmerkingen:
maar hoe mooi!
Schattig :-)
Ik merk dat ik heel geduldig ben naar mijn zoontje toe. Hij krijgt me niet snel boos en ik kan iets echt tien keer gewoon rustig opnieuw zeggen of doen, tot hij het dan ook eindelijk door heeft.
Kan iemand dit zeggen van zichtzelf?
Geduld hebben denk ik.
Mensen zeggen vaak dat TE veel geduld heb.
Terwijl ik zelf net het tegenovergestelde vind soms. Het is te zien waar, wanneer !!
Maar het klopt dat ik met mijn man ongelooflijk veel geduld heb en met mijn kinderen .... Dat denk ik soms ook. Soms denk ik dat dit toch niet kan blijven duren, maar het duurt nog altijd voort.
Geduld dus waarschijnlijk....
Dat is één van de beste herinneringen uit mijn jeugd: mijn mama die elke avond een verhaaltje voorlas. En nee, papa kon het inderdaad zo goed niet.
Zo schoon!
Voorlezen voor mensen die ik niet ken is niet mijn grootste gave, maar voor mijn meisje ben ik de allerbeste :p
Ja, voor onze kinderen zijn we vaak helden.
Kruimeltje, dat is hier ook zo. 'Laat maar', zeggen ze verstandig, als ik er eens niet ben en Jan wil voorlezen. 'Je hoeft het niet te doen, papa.' Heerlijke herinneringen voor later. Wij lezen Otje en ze zitten vastgezogen in het verhaal.
Een reactie posten