Met een schuimspaan en spatel in de aanslag hurk ik voor de verwarming in de badkamer.
Twee verdrietige ogen piepen over de badrand heen. 'Mijn eenhoorntje!' klinkt het klaaglijk van tussen de bergen schuim.
Ik slik de 'en hoe doe je dat dan?' die in me opborrelt wijselijk in. Door de jaren heen heb ik geleerd om mezelf er bij neer te leggen dat mijn kroost hun speelgoedkleinoden precies in de holte tussen de verwarming en de muur in de badkamer weet te mikken. Een holte die breed genoeg is aan de bovenkant om playmobil-poppetjes, little pet shops en andere grut te slikken, maar onderaan net smal genoeg om het speelgoed te gijzelen in een wolk van grijs stof.
'Ik wil mijn eenhoorntje', klinkt het nog steeds. Met mijn wang tegen de muur geplakt en mijn neus op het verwarmingsrooster zie ik halverwege een knalroos playmobil-eenhoornpootje.
'Wacht even, meid', mompel ik terwijl ik mijn pols in een bijna onhaalbare hoek draai om de spatel in de ruimte tussen de achterkant van de verwarming en de muur te wrikken. De vergeetput van het (bad)speelgoed.
Ik voel iets klem zitten en duw en wrik. Met een doffe plof valt een stoffig pakketje op de grond. Als ik ze afspoel blijk ik verkeerd gevist te hebben. Geen eenhoorn, maar een lang verloren gewaande plastic Garfiel op skateboard en een finding nemo badspeeltje. Ik ga de holte opnieuw te lijf met de schuimspaan en slaag erin om een extra speeltje naar beneden te duwen. Ik voel een staart en trek een grijs en grauwe my little pony uit de holte. Aan het stoflaagje te zien bivakkeerde dit exemplaar al enkele jaren tussen muur en verwarming.
De verdrietige ogen sperren zich open en twee handen grijpen naar de my little pony. Het beest wordt met evenveel enthousiasme als de verloren zoon in het bad verwelkomd. Ik bekijk de blijde hereniging en schuifel voorzichtig achteruit met de schuimspaan en de spatel achter mijn rug.
Die eenhoorn komt ooit ook wel uit. Maar voor nu probeer ik mijn polsen weer in de juiste hoek te plooien.
Zijn wij de enige met een speelgoed vergeetput? Of bestaan die ook in jouw huis? Wat was het meest blije weerzien?
3 opmerkingen:
Oh godelijk
Haha, toch wel grappig! Ik geloof niet dat wij hier zo'n vergeetput hebben. Het doet me wel denken aan autoritten met een boekje op schoot en hoe dat boekje dan áltijd op de grond moet vallen en ik het dan met een gedraaide elleboog van de grond moet graaien pffff!
Haha, zalig beschreven!
Ik verloor ooit een speelgoedboterham en -kaas op onze houtstapel vanachter in de tuin. Bleiterij, maar ja, mijn ouders konden daar echt niet aan of ze hadden die halve stapel moeten afbreken. Toen dat dan een tweetal jaar later toch gebeurde toen een buur het hout over kocht en ik eindelijk mijn boterham en kaas terugkreeg, was ik niet eens blij daarmee, maar vooral triestig omdat de houtmijt - en daarmee ook een van onze favoriete speelplekken - verdween. 't Is niet makkelijk soms :)
Een reactie posten