Het was vreemd wakker worden deze morgen. De nacht kan veel, maar wat gisteren gebeurde is niet weg te spoelen in de donkere uren.
Ik fiets en wandel naar mijn werk en voel een krak in de dag zitten. De wereld schuurt vandaag tegen mijn vel. We willen verder en moeten door, maar vandaag en de volgende dagen graag extra voorzichtig. We pakken de draad opnieuw op. Ogenschijnlijk een dag als een ander, maar onder onze kleren zit een laag verstomming en ongeloof.
Ik ben niet bang. Zelfs al ruiken onze achtertuinen naar bommen, ik ben niet bang.
Mijn hoofd kan het moeilijk bevatten, maar ik ben niet bang.
Ik hoop simpelweg dat we kunnen blijven vertrouwen in elkaar en van daaruit verder gaan.
Verzet begint niet met grote woorden
maar met kleine daden
zoals storm met zacht geritsel in de tuin
of de kat die de kolder in z´n kop krijgt
zoals brede rivieren
met een kleine bron
verscholen in het woud
zoals een vuurzee
met dezelfde lucifer
die de sigaret aansteekt
zoals liefde met een blik
een aanraking iets dat je opvalt in een stem
jezelf een vraag stellen
daarmee begint verzet
en dan die vraag aan een ander stellen.
(remco campert)
6 opmerkingen:
Bang zijn, en die angst overdragen op onze kinderen, is het allerlaatste wat mag gebeuren. Dus samen met jou, en naar ik hoop met nog heel heel heel veel anderen: ik ben niet bang (wel stil). Prachtig gedicht ook van Remco Campert.
Jij kunt alles oplossen met gedichten. Dank je wel daarvoor. En mijn gedachten zijn bij jullie, daar in het Zuiden.
dankjewel Kruimel, we reiken elkaar de hand en stellen die vraag
Mooi, troostend gedicht. Bedankt!
Dank je!
Troostende woorden zijn het.
Een reactie posten