En hij kan zowaar koken...

'... met bearnaisesaus', kraste ik ziek vanonder mijn dekbed toen GroteKleineBroer vroeg wat we graag wilden eten als we op bezoek kwamen. Steak, daar draait de grote vleeseter in hem zijn hand niet voor om. Voor de rest vermoed ik dat hij niet wist waar hij aan begon.
Terecht, want hij week geen centimeter van zijn kookboek. Hij klopte de armen uit zijn lijf en keek wat angstig toen hij ons vroeg om te proeven. En toen ik de saus proefde die hem minstens heel wat zweet gekost had, smaakte ik niet alleen een perfecte bearnaise. Heel even zag ik weer het kleine ukkie van drie dat steevast de potten en pannen uit de kast trok om kokenetenke te spelen.

Ze is er!
Misschien was dat het mooiste.
Hoe ze elkaar aankeken.
Het geluk van hun 'eindelijk' zonder woorden samengevat in hoe ze hun meisje knuffelden. De trots die van de woorden 'onze dochter' afspatte.
GroteKleineBroer en SchoneZus zijn mama en papa. En terwijl ik kleine Cato een voorzichtige knuffel gaf fluisterde ik haar toe: 'je had geen betere mama en papa kunnen kiezen.'