Om je hoofd bij de les te houden... een tip

In mijn hoofd woont - onder andere - een eekhoorntje. Een schattig beestje, daar niet van, maar wel eentje die ervoor zorgt dat ik heel moeilijk mijn hoofd bij de les kan houden.

Het is niet ondenkbaar dat ik aan het stofzuigen ben en tien minuten later in het tuinhuis ondersteboven keer op zoek naar grotere potten om de kamerplanten te verpotten. (Ondertussen wel al met de tegenwoordigheid van geest om de stofzuiger uit te schakelen.)

Ook als er moet geschreven worden, springt het knaagdier rond in mijn hoofd.
En ik? Ik hol er vrolijk achterna.
Simpelweg de bron van een citaat opzoeken zorgt ervoor dat ik een kwartier later wat verweesd opkijk. Op mijn scherm staat een beschrijving van een wandeling in Noorwegen en ik heb geen flauw idee waarom ik dit aan het lezen ben en hoe ik er raakte.
Laat het duidelijk zijn, die concentratie van mij mocht dringend op bootcamp.

Ergens (soms zijn die omwegen nog goed voor iets) las ik over Tide. Een app die helpt concentreren in hapklare brokken van een half uur.
Het geroezemoes van een café of het geschuifel in de bib blijken die eekhoorn in mijn hoofd in slaap te sussen. Zachte pianomuziek of het geruis van de branding zorgen ervoor dat ik mijn gedachten netjes bij de letters op mijn scherm kan houden.

Win-win-win. Misschien ook voor jou.

Lecturama voor grote mensen

'Waar luister je naar?'
'Lecturama voor grote mensen', legde ik mijn jongste uit.
Haar ogen bleven groot en de vraag was wat haar betreft nog steeds niet  beantwoord.
Het jong dat al swipte op de smartphone voor ze goed en wel een stap kon zetten, luisterde met open mond.
'Dus als jullie verhaaltjes wilden luisteren dan moest je cassetjes gebruiken? Waar kon je die downloaden? Oh dat bestond niet? Hoe kon je dan nieuwe verhaaltjes op de wolkmen zetten? Kopen? Via Internet dan. Ah, in de winkel. En als je je oude verhaaltjes beu was? Nog eens luisteren? Echt, was dat niet saai?'

Ik denk aan de rode sprookjesboeken en de *ping* die je liet weten dat de pagina omgedraaid mocht worden. Neen, dat was niet saai. Maar ik voel zelfs met mijn kleine teen dat mijn digital native het iets te analoog vind en in de verste verte niet retro genoeg om opnieuw interessant te zijn.

Mijn Lecturama voor grote mensen dirigeer ik tegenwoordig ook met een klik en een swipe richting mijn smartphone. Alleen heten de verhalen nu podcasts en is het aanbod overweldigend groot.
Te groot, tot voor kort, maar ik denk dat ik mijn niche gevonden heb.

Het begon met Serial 1 en 2. Hoe zeer ik hou van stemmen die zinnige dingen in mijn oor blazen, mij overtuig je pas echt als je me achterlaat met een 'ik wil NU weten hoe het verder gaat'.
Blijkt dat - zelfs nu ik Lecturama lang en breed ontgroeid ben - ik nog steeds een zwak heb voor cliffhangers en een *ping* in de vorm van een volgende aflevering.
Enter Limetown en S-town.

Podcasts die ervoor zorgden dat het fietstraject huis - station - werk puur genieten is (ja, zelfs als het giet).  Knappe geluidsknutselaars laten goeie verhalen op me los. Ik fiets over de vesten, maar wandel tegelijk mee door het doolhof van John, zoek samen met Lea een getuige op in een twijfelachtig motel of luister mee naar een collect call uit de gevangenis.
Blijkt dat er niet meer nodig is dan een rits goede vertellers om van mijn woon-werkverkeer een ware traktatie te maken.

Meer van dat. Veel meer van dat, graag!


PS: En met mijn erfenis Lecturama verliep het een beetje zoals ik voorspeld had. Ik had kunnen weten dat de doos die mijn vader een kleine tien jaar geleden de gang inschoof nog geen millimeter van zijn plek geschoven zou zijn vandaag. Laat staan dat het deksel eens opgelicht werd.