Het is weer zover.
Wat is het minimum van wat ik niet kan missen? Of beter: wat is het minimum van wat ik niet kan missen om met twee kinderen op reis te gaan?
Ons huis is gereduceerd tot een stapeltje lijstjes. Gaande van eten over badkamer tot zwemgerei.
Onze avonden zijn gereduceerd tot zoektochten. Tot graven in het brein zoekende naar 'waar heb ik dat toen gelegd'.
We doen bijzondere vondsten. Vondsten die niet bijdragen een twee weken op reis, maar bijzonder niettemin.
We zijn dingen kwijt. Zo kwijt dat ik ervan overtuigd ben dat die tube zonnecreme zal opduiken tussen de plantenbakken in de tuin op het moment dat we pakweg onze koffers weer uitpakken.
Moest ik gewoon een touwtje aan ons huis kunnen knopen en dat meenemen, zou het geen reizen zijn. Maar op dit moment wel een stuk handiger.

Weg

Daar is het weer. Dat gevoel.
Het gevoel van waar is mijn auto? Mijn toilettas en wat kleren? Waar is de kaart en als ik aan de deur sta, moet ik dan links of rechts om er te geraken?
Dan wil ik de ruimte boven de vier wielen volstouwen. Met al wie ik graag zie en het weinige dat ik denk nodig te hebben. Dan wil ik rijden, naar daar waar het te koud is voor een mooie zonnige vakantie. Naar daar waar de namen onuitspreekbaar zijn en de lucht hemelsblauw. Waar er gekleurde houten huisjes staan en je nog kan spreken van wijdse vlakten. Dan wil ik naar daar waar ik ooit de mooiste zomervakantie van mijn jeugd beleefde. En dan denk ik, nog even tot zij wat ouder zijn.