Elke morgen buigt het stuur van mijn fiets als vanzelf naar rechts, terwijl het kantoor echt wel links ligt.
Ik fiets evenwijdig met de horizon. Onder mijn wielen knerpt opgewaaid zand en rechts golft de altijd grijze Noordzee.
Zoals elke morgen strek ik mijn nek, wanneer ik het afgebakende stukje strand nader.
Liggen ze er?
Eentje of twee?
Zeelucht is altijd fijn, maar de dag krijgt een extra glans als ik een donker zeehondenlijfje aan de vloedlijn spot.
Vandaag is een dag waar ik mijn remmen toeknijp en halt hou aan het afgezette stuk strand. In de branding ligt strike-a-pose gewijs een jonge zeehond. Na even puzzelen lukt het om kop en staart uit elkaar te houden. De zeehond krult zich als een banaan en hupst even later als een vreemd vervormde springbal richting de vloedlijn.
Met elk zeehondenhuppeltje kruipen mijn mondhoeken hoger en hoger.
Een zeehondensnoet duikt weg onder het wateroppervlak. Het zand knerpt wanneer ik wegfiets.
De beste vijf minuten spijbelen.