Klein Geluk | over woorden

Een gevoel in een woord vangen is altijd een klein geluk, schreef ik vorig jaar al. Vandaag ontdekte ik een nieuw juweeltje bij Lorimariette: apricity. 

Apricity betekent zoveel als de warmte van de zon in de winter. De lucht is blauw, de zon straalt net fel genoeg om je wangen licht en warm te strelen. Een woord, neen een gevoel, dat plakt omdat de warmte van de zon al enkele maanden niet zo vanzelfsprekend was. 

Het is een eerste glimp, een voorbode, net zoals de krokussen die weer kleur geven aan tuin en berm. Het is buiten even stilstaan, enkel en alleen om te voelen. Strategisch het plekje met de perfecte invalshoek kiezen zodat de zonnestralen op jouw handen of rug vallen. 

Het is een woord dat danst over je lippen en met de laatste lettergreep je mond in een glimlach vouwt. 

Apricity en ervan genieten met een shabelleke. Dubbel klein geluk. 

Shabelleke

Een shabelleke doen. Het betekent zoveel als even stilstaan - of (nog beter) zitten  - en je gezicht naar de zon draaien. Hoe lang maakt niet uit, als je maar geniet van de warmte en de rust. 

Ik vond de uitdrukking niet uit, die eer gaat naar Margo zonder t, maar een gevoel treffend in een woord vangen, is  altijd een groot klein gelukske. 

De lente rolt zich elk jaar opnieuw langzaam uit over onze tuin. Aarzelend bijna. De eerste zonnestralen zijn altijd voor het uiterste hoekje rechts, niet toevallig daar waar de potten vol aardbeienplantjes resideren. Een klein hoekje uit de wind, onder de kale takken van de krulwilg. 

Niet toevallig het plekje waar een stoeltje staat, strategisch gestationeerd daar waar de meeste zon te vangen is en de wind de meeste bochten moet maken om je te raken. 

Zodra de lucht blauw kleurt en de zon lang genoeg om de wolken heen danst, vouw ik mezelf in het strategische hoekje. Met dikke penseelstreken schilderen de zonnestralen een warme gloed op mijn gezicht, soms slechts een jukbeen, neuspuntje of wang. 

Maar altijd zit ik te gloeien van contentement in mijn stoeltje, helemaal opgeladen.