Aftellen...
Nog drie kruisjes hou ik in mijn hand. Eentje om op elke dag tussen nu en zaterdag te plakken.
Ik tel af naar de vier dagen die zich dan voor ons uitstrekken.
In de tussentijd zing ik eensgezind mee met Queen.

Kap'Tein

Hij is blauw. Hij is halverwege zijn veertiende leven en neemt de tijd om mij er alles over te vertellen.
Hij spekt zijn verhaal met grappige tekeningen, verklarende definities bij de meest vreemde wezens en hilarische hersenspinsels.
Hij leidt me rond door Zamonië en doet dat zo overtuigend dat ik hem bijna geloof.
Diep weggedoken in mijn dekenhol sluit ik hem langzaam in mijn hart en ik weet, dit is niet voor eventjes.
Dit is nog voor 500 pg's.

Werk
(of wat de toon in onderstaande postjes misschien kan verklaren…)

Het geluid van een pruttelende koffiezet belooft dat de vermoeidheid die zich aan mijn lijf vastklampt straks een klein beetje minder zal snijden.
De koffiedamp die omhoog kringelt op de tonen van Donora en Beirut vormt een gezond tegenwicht voor de stilte die als een mist in de gangen hangt.
Mijn bureaulamp werpt een heloranje cirkeltje op de toetsen van mijn klavier en houdt zo het gemorrel en harde woorden voor eventjes op een afstand.

Ik wiebel een rits woorden heen en weer tussen duim en wijsvinger. Ik strooi ze uit over dit blad en veeg ze even snel weer weg. Ik zet ze nogmaals neer en twijfel aan wat ik hier kwijt kan en wat beter niet. Ik denk aan ogen die meelezen en probeer te raden bij wie ze horen. Ik gom alles weer weg en druk vervolgens opnieuw op ‘ongedaan maken’. Daar staan ze weer. En daar blijven ze ook staan.

Het is niet erg, maar het was ooit veel leuker hier tussen 8u en 17u.

Manieren om mij op te beuren zijn welkom hieronder, in mijn postbus of in levende lijve voor wie mij weet te vinden. Ik bedank u met een buslading aan vrolijke kruimeltjes.