Ik zou een liedje kunnen posten.
(Dit maakt mij op dit moment bijvoorbeeld bijzonder vrolijk)

Of ik zou een mooi gedicht hier kunnen plakken.
(Aan deze kan ik altijd mijn hart verwarmen)

Of ik kan ook gewoon opbiechten dat ik soms een echte Kruimel in hart en nieren ben. Eentje die op de tafel ploft, langs de stoelpoot naar beneden roetsjt en stil en ongemerkt naar het onbereikbare hoekje tussen plint en tafelpoot sluipt.
Het was stil in mijn hoekje. Rustig en kalm ook en als Kruimel in hart en nieren kan ik dat van tijd tot tijd wel eens appreciëren.
Maar de verstoffen-fase ben ik nu ook weer beu. Dus laat ik dit op repeat uit de boxen knallen terwijl ik mijn kleren samenraap, KleineMan’s logeerpakket samenstel en nog haastig een handleiding voor een 20-maander op papier zet. In de tussentijd breek ik mijn hoofd over de moeilijkste beslissing. Welk boek neem ik mee? Want Kap’Tein Blauwbeer is lief en grappig, maar simpelweg te gewichtig om mee te slepen op het vliegtuig. En Lief’s dreigend opgestoken wijsvinger die zeer klaar en duidelijk ‘slechts één boek’ uitbeeldde legt heel wat beperkingen op.

Aftellen...
Nog drie kruisjes hou ik in mijn hand. Eentje om op elke dag tussen nu en zaterdag te plakken.
Ik tel af naar de vier dagen die zich dan voor ons uitstrekken.
In de tussentijd zing ik eensgezind mee met Queen.

Kap'Tein

Hij is blauw. Hij is halverwege zijn veertiende leven en neemt de tijd om mij er alles over te vertellen.
Hij spekt zijn verhaal met grappige tekeningen, verklarende definities bij de meest vreemde wezens en hilarische hersenspinsels.
Hij leidt me rond door Zamonië en doet dat zo overtuigend dat ik hem bijna geloof.
Diep weggedoken in mijn dekenhol sluit ik hem langzaam in mijn hart en ik weet, dit is niet voor eventjes.
Dit is nog voor 500 pg's.