Mijn hoofd is een raar geval



Mister E. zingt over een melancholisch leven, tenminste dat hoor als ik door de grauwe maandagmorgen zoef.
Maar hoe droef hij ook klinkt, mij maakt hij blij. Terwijl hij zingt denk ik terug aan een weekend vol feestjes. Het gevoel van een KleineGroteMan die op mijn rug hangt te slapen. Van praten in het gras en zon en olijven. Van een kapot terras dat eindelijk in hanteerbare brokken op een hoop belandt. Van slapen met mijn hoofd in de schaduw en benen in de zon.
Dit allemaal in de stem van Mister E. Hele andere dingen dan datgeen waar het echt over gaat, maar mijn hoofd is dan ook eentje van een echte Kruimel.

Melancholie kan goed zijn.

Zoineens
Slechts een klein beetje groter dan de Cars-rugzak op zijn rug stapt hij de crèche binnen.
Hij is geen KleineMan meer.
Hij is een KleineGroteMan geworden toen ik even niet keek.

Vijf
Vijf caramels stapel ik in een wankel torentje op elkaar.
Een voor een pel ik ze uit hun gouden wikkels.
Eentje voor de files,
eentje voor het feit dat ik halverwege de file besefte dat ik mijn computer vergeten was en mocht omkeren,
Eentje voor het feit dat lieve collega's met de noorderzon verdwijnen naar betere oorden,
Nog maar eentje daarvoor.
en eentje om mezelf weer helemaal in gang te schoppen.