Gekkigheid

Ik hou mijn hoofd schuin als ik denk en typ tegelijk.
(links)

Nagels
Met haar 8maand en half barst ze bijna uit haar voegen. Haar buik rust als een uit de kluiten gewassen strandbal op haar benen. Toch plooit ze één tot een hoek en buigt met het kwastje van het flesje nagellak tussen haar tanden tot aan haar tenen. Secuur schildert ze nagel na nagel zonnig brons.
‘Het zal nu niet lang meer duren en ik wil niet met afgebladderde teennagels in de verloskamer belanden.’
Ik kijk haar bewonderend aan. Hoe ze zichzelf om haar uiterst aanwezige buik plooit en hoe ze netjes binnen de lijntjes kleurt.
Mijn laatste poging eindigde in fruitig roze nagels aan mijn linkerhand en fruitig roze vingerkootjes aan de rechterhand.

Mijn hoofd is een raar geval



Mister E. zingt over een melancholisch leven, tenminste dat hoor als ik door de grauwe maandagmorgen zoef.
Maar hoe droef hij ook klinkt, mij maakt hij blij. Terwijl hij zingt denk ik terug aan een weekend vol feestjes. Het gevoel van een KleineGroteMan die op mijn rug hangt te slapen. Van praten in het gras en zon en olijven. Van een kapot terras dat eindelijk in hanteerbare brokken op een hoop belandt. Van slapen met mijn hoofd in de schaduw en benen in de zon.
Dit allemaal in de stem van Mister E. Hele andere dingen dan datgeen waar het echt over gaat, maar mijn hoofd is dan ook eentje van een echte Kruimel.

Melancholie kan goed zijn.