Kijk, een stokje
Blijk ik een stokje van Imke gekregen te hebben. Waar ik 6 onbelangrijke/saaie dingen over mezelf moet/mag vertellen.

1. Ik kan voor een onbepaalde tijd steeds hetzelfde willen eten om het dan plotsklaps beu te zijn. Op dit moment: mozarella met kerstomaatjes.
2. Als ik alleen thuis ben, draai ik de verwarming lager enkel en alleen ik het gezellig vind om in een dikke trui rond te lopen.
3. Toen ik met zwangerschapsverlof ging, liet ik per ongeluk express enkele foto's op mijn bureau staan. Om toch niet helemaal 'weg' te gaan.
4. Ik lees het allerliefste in bad.
5. En daarna in bed.
6. Ik kan niet lezen als de televisie speelt. Bijzonder vervelend als KleineMan voor de 354ste keer naar 'Cars' of 'Nemo' wil kijken.

Slaapt u nog niet?

En?
Bent u het nog niet beu? Enkele vage flarden over meer buik dan Kruimel. Over lastig, zwaar en aftellen. En niet meer dan dat? Of het moet een liedje zijn.
Ik doe mijn best, echt waar. Maar mijn omgeving werkt niet echt mee.

Telefoontjes of ie er al is - (neen, we zullen echt wel iets laten weten)
Geïnteresseerd informeren hoe lang nog - (als ik dat nu eens wist, ik zette streepjes op het behang)
Is het nog niet te zwaar - (kijk eens goed hoe ik waggel en puf, dat geeft het een beetje weg, niet?)

En als kers op de taart mijn KleineMan deze morgen met een chocobesmeurde wijsvinger naar mijn buik: 'Nie beebie, is olifantje!'

En ondertussen...


Hiermee hou je het wel uit tot aan de bevalling, lachte de boekenverkoper terwijl hij de krap 700pg dikke turf in een plastic zakje liet glijden.
Met mijn huidig leestempo hoop ik dat er ook heel wat doorwaakte nachten met Puk in levende lijve in mijn armen zullen bijzitten...