Berg
Wankelend staan ze op elkaar. Drie overvolle wasmanden, geruggesteund door nog twee kleinere curverbakken. Te strijken en te plooien. Veel meer organisatie dan dit weet ik voorlopig niet in mijn leven te plooien. Om maar te zwijgen van het tijdstip wanneer ik daadwerkelijk aan het strijken en plooien sla.
'Ik wist dat een baby voor veel extra was kan zorgen, maar zeg eens eerlijk... zoveel kleren heeft ze simpelweg niet', mompelt Lief terwijl hij de wiebelende stapel tegen de muur manoevreert.
'De helft is van mij', zucht ik. 'We zijn met vier, maar de helft van de was bestaat uit inwoners van mijn kleerkast.

KleineMeid zorgt met haar nieuwe hobby 'projectiel****' dat ik gevaarlijk dicht bij het 'ik heb niets meer om aan te trekken' kom.

Vol vertrouwen ligt ze op mijn buik. Armpjes wagenwijd alsof ze elk moment het luchtruim zal kiezen. Beentjes onder zich gevouwen alsof ze nog steeds in mijn buik zit.
Rood en verfrommeld snurkt ze zich een weg door de dag, daar op mijn buik.
En ik krijg het niet over mijn hart om een boek te houden tussen mijn gezicht en haar donkere kruin.
Het zijn lege, volle dagen tegenwoordig.

Zoo
KleineMeid die knort en snurkt vlak voor ze in slaap valt en vlak voor ze luidkeels haar plaats aan het buffet opeist - mijn eigen varkentje.
KleineMan die 's morgens vroeg de trap op klost en dan in mijn oor 'zoentje geven' toetert - mijn persoonlijke olifantje.
Manlief die stilzwijgend nog een boterham met choco smeert - de huisbrombeer.
Mijn spiegelbeeld met kleine oogjes en een witte teint - een hardnekkige kater, maar dan eentje van de familie 'slaaptekort'.

We zijn een dierentuin op onszelf.