Ziek
Samen schuilen we onder het dekbed. Ik sus haar gloeiende lijfje. Zij hupst op en neer op mijn buik wanneer de zoveelste hoestbui mij overvalt. Ze drinkt en slaapt. Huilen lukt niet meer. We zien er ellendig uit, zeggen ze. We voelen ons ook zo. Dus... als u ons zoekt. We schuilen samen onder het dekbed.

Niets
Ze trekt voorzichtig één ooglid omhoog en spiedt bijna onopgemerkt de kamer rond.
'Kom maar hier', mompel ik in haar nek terwijl ik haar op mijn arm heis. 'Het mannengeweld is even de deur uit. We hebben rust, meisje.' Met Ilke tegen mijn opgetrokken benen nestelen we ons in de zetel, luisteren we naar Tracy Chapman en kijken we hoe de regen baantjes trekt in de vuile ramen.
De klok tikt zijn rondjes en twee kleine oogjes vallen helemaal toe. Ik leun achterover, sluit mijn ogen en concentreer me op het gevoel van een slapend lijfje tegen mijn benen aan.
Ik weet nu al waar ik binnen enkele maanden met weemoed aan zal terug denken.

All night long
Het is drie uur en het is stil. Het is vier uur en het is nog steeds stil. Het is vijf uur en hang een beetje verweesd boven de wieg, maar het is nog steeds stil.
Het is zes uur en ik hoor een piep. 'Stil blijven! Stil blijven!', mompel ik zacht.
Het is zeven uur en ik barst in een kleine vreugdedans uit daar onder mijn dekbed.
Zeven uur in de morgen en de hele nacht lang geen kik gehoord (behalve die ene piep)maakt het voor mij officieel. KleineMeids eerste nacht 'doorslapen'.