Kruimel

Einde in zicht?
Op het moment dat ik mij er lijdzaam bij neerleg dat ik de rest van mijn leven zal slijten met een voetbal op de plek waar ooit mijn navel zat, schiet Lief in actie. Van het ene moment op het andere tovert hij wieg, park en wandelwagen tevoorschijn uit goed verborgen krochten van ons huis. Tot en met de kleurrijke mobile waarvan KleineMan nu al feilloos het aan en uitknopje weet te vinden.
Lief is er klaar voor. Hij zorgt dat het huis er klaar voor is en ik kan enkel op de kalender kijken en denken: ‘Jongen, dit duurt nog eeuwen.’
‘Wanneer het moment komt dat je het echt-echt beu bent, heb je je baby in je armen’, bezweren experten-op-het-terrein me. Ze liegen. Ik voel me een watermeloen op beentjes, een walvis op het droge en de overtuiging dat dit voor de rest van mijn dagen is, nestelt zich steeds dieper. Het schijnt dat het niet zo lang meer zal duren voor ik mijn eigen tenen weer kan zien, maar hoe dat zal voelen kan ik me nog niet voorstellen.