Nieuw

Samen met de verhuisdozen vol spullen, verdwenen ook onze rituelen in de kelder. En misschien mis ik deze nog het meeste van al. We draaien wat onhandig om elkaar heen. KleineVent stond wat onwennig te trappelen in zijn pyjama. Waar mag ik mijn kleren aandoen? Want mijn kamer is nu de keuken en ik kan mijn kleren toch niet aandoen in de keuken?
Gedaan met vroeg naar bed en toch nog lang lezen-avonden voor mij. Want onze zetel staat nu in een donkere opslagruimte, waardoor we ons nu elke avond na kinderbedtijd op ons bed nestelen.
Gedaan met de twee dekenforten en de twee boekenkasten. Gedaan met de boekenkast tussen deur en kast. Gedaan met de uren tegen de trapleuning. Toch voor even.

Turf
Het gewichtigste cadeautje onder de kerstboom werd voor een tijdje op de bovenste boekenplank geschoven. Wegens te gewichtig en niet alleen in vorm.
Mooi en zeker spek naar mijn bek ... ooit.
Maar toen - nadat ik KleineMan onder de wol had gestopt - trok ik even Turf van zijn plekje op de bovenste plank en las dit:

want niemand - behalve dan je moeder met haar kwabbige armen, stijve kapsel en aardappelpureeblik in haar ogen wanneer ze je aankijkt - wil de details van jouw betreurenswaardige bestaan horen dat ontegenzeglijk net zo zal eindigen als het begon: puffend.

Een half uur later riep Lief vragend wat ik op de trap aan het doen was. Ik kroop recht, wreef de vorm van de trapleuning uit mijn rug en stapte met mijn neus tussen de pagina's de trap af.
Turf en ik gaan nog enkele boeiende uren tegemoet