Een hele dag uit het raam kijken
'Ik moet weer gaan schrijven', bedenk ik meermaals per dag. 'Uitzoeken waar de verhalen blijven, waar ze zich verstoppen in m'n hoofd.'
Hoewel ik weet waar ze uithangen en heel goed besef waarom ze zich zo diep in mezelf verstoppen, weet ik niet waarom ik ze niet voorzichtig terug naar buiten lok. Hen mooie woorden voorhou, een bijzondere zin laat proeven zodat ze eindelijk uit hun schulp kruipen en zich op het papier nestelen.
Ik hou mezelf enkele vereisten voor:
tijd - een nieuwe Moleskine voor een frisse start - mooi weer. Allemaal onzin. Maar eentje blijft hangen. Een dag in een zonnige wereldstad, een terras, koffie-cake of koekjes, een notaboekje en m'n pen. Dat moet voldoende zijn voor één dag.
Zou het snel gaan vervelen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten