Kruimel

Hard
Er moest bloed geprikt worden, om zeker te zijn dat… En of ik kon helpen.
In de volste overtuiging dat een dokter bij een baby bloed prikt zoals bij een volwassene, zei ik ja. Tot KleineMan in een handdoek gewikkeld werd om maaiende armpjes in toom te houden. En de dokter over zijn hoofdje wreef op zoek naar een goede ader.
Niet in zijn pols? In zijn hoofdje?
Of het zou gaan vroeg ze.
Als ik maar niet moest kijken.
Dus boog ik me over KleineMan en wreef over zijn buikje. Maakte sussende geluidjes en beet op mijn tanden toen hij het uitkrijste.
‘Het is zo voorbij’, fluisterde ik, maar dikke tranen rolden over zijn wangetje.
Ik beet harder op mijn lip en bleef zachtjes over zijn buikje wrijven.
Opeens opende hij zijn oogjes en brabbelde tussen twee uithalen door:
“Bwa-Bwa”
Nooit eerder voelde ik mijn hart zo duidelijk in duizend stukjes breken.

Gelukkig bleek uit het bloedonderzoek dat het allemaal vrij onschuldig is.