Kruimel

Ziek
Autootjes zigzaggen vroemend en brommend tussen zijn glas melk en de halflege chocopot. Een boterham met één hapje uit balanceert op de hoek van de tafel tot een fatale botsing met een rode speedster de sukkelaar de keukenafgrond inkatapulteert.
Niets verraadt dat hij binnenin gloeit van koorts. Geen rode wangen of doffe ogen. Of het moet die ene boterham zijn die hij uit alle macht negeert. Hij kwettert de morgenstilte aan flarden en bouwt een heuse file die van de speculoospasta tot aan mijn mok koffie laveert. 'Wa-ten', commandeert hij de eerste auto in de rij met een opgestoken vingertje. Mijn tweejarige zoon geeft me aan de ontbijttafel al een preview van mijn ochtend.
Ik neem nog een slok koffie en strijk met mijn hand over zijn voorhoofd.
'Mama, beetje moe', fleemt hij met grote ogen terug. Ik spaar hem de uitleg van de beebie die 's nachts zijn draai niet vindt en druk een kus op zijn warme hoofdje.