Kruimel

Mijn wijnkisten

Ze staan nog altijd even wankel op elkaar, torsen geluidloos letters, woorden en verhalen. Dit is mijn plek tussen trap en trap. Met mijn rug naar de deuren, onconfortabel geplooid over enkele treden is dit mijn deur naar 'weg'.
Waar anders dan hier kan ik, na een dag die te zwaar op mijn schouders woog, iets vinden als dit:

Twee

Destijds in kinderspelletjes kon je,
bv. als je veter was losgeraakt,
gewoon 'twee' zeggen, en dan stond je
even buitenspel, niemand mocht je dan nog aantikken.

Voor jou had dat moeten blijven gelden.
Dat je 'twee' zei, 'ik ben even
mijn man kwijt', en dat die de laatste tien jaar
dan niet hoefden mee te tellen.

Of dat je, in plaats van te sterven
gewoon verstoppertje speelde
en dat we je nog steeds
niet hadden gevonden.
(H. Deconinck)

Vijfjarenplan

Ik hou van jou. Hou jij van wat niet kan.
Hou jij van je capaciteiten, ik van je gebreken.
Jij van je trots, en ik van hoe die zacht kan breken
in mijn armen. Jij van je moed. Ik van je zwakte nu en dan.

Hou jij van de toekomst. Ik van wat voorbij is gegaan.
Hou jij van de honderd levens die je wilde leven.
Ik hou van dat ene dat is overgebleven
en van hoe je daarom zo ver weg kunt zijn dicht tegen me aan.

Ik hou van wat is. Jij van wat zou.
Hou jij van mij. Ik hou van jou.

(H. Deconinck)