Kruimel

Ik doe even niet mee

Lief buigt zich over de plannen en zet stipjes met zijn balpen.
'Moesten we nu het lichtpunt niet hier steken, maar wel hier', mompelt hij en kijkt me vragend aan. Ik knipper met mijn ogen. Ligt het aan het tijdstip dat middernacht nadert, aan het feit dat we net nog twee kasten leeggemaakt hebben en al wat mocht blijven een tijdelijk ander logeeradres in ons huis gaven of aan het feit dat mijn maandlenzen aan vernieuwing toe zijn. Ik weet het niet, maar ik zie geen stipjes meer. Ik zie verspringende bolletjes en dansende lijnen. En ik onderdruk heel hard de neiging om poppetjes te tekenen in het zeteltje op ons plan.

Aangezien er in feite nog helemaal nog niets verbouwd is, laat staan nog maar een stuk gras omgewoeld is, zal ik nog wel op mijn woorden terugkeren. Maar waar we nu inzitten vind ik tot nu toe de vervelendste fase van verbouwen.
Zitten wachten tot er gaten in de tuin gegraven worden, beton gestort, ramen uitgebroken. Zitten en niets doen. Ofwel. Je halve benedenverdieping evacueren naar andere delen van het huis. Met de wetenschap dat de volgende helft volgt. En het eindeloze gepeins en gedenk over welke kabel langs waar te trekken. Vooruit denken, want nu moeten we wat fout is in ons huis rechttrekken. Noem het gerust mijn zesde afwijking.

Ik geef geen moer om hoe diep de fundering moet zijn, welke diameter de buizen minstens moeten zijn en op welke manier de waterleiding tot in de keuken moet komen. Gelukkig heb ik een man die zich daar met graagte druk om maakt en hebben we een architect die zijn job kent.
Dus prikken we de plaats van het lichtpunt en stort ik mijn in de zetel, terwijl Lief zich verdiept in de wondere wereld van de waterbuizen.