Kruimel

Lieve dochter,

Elke ochtend controleer ik je pyjama en elke avond opnieuw check ik je kleren van die dag, maar ik snap het niet. Er zitten geen schatten in verborgen, geen geheime boodschappen die voor mijn ogen verborgen moeten worden. Ik vind ook nergens sporen van lijm die het dagelijkse ritueel pyjama-kleren, kleren-pyjama bijzonder pijnlijk maken. En toch, deins je keer op keer terug als ik nog maar aanstalten maak om een knoopje te openen of een rits aan te raken. Je knalrode kopje spreekt boekdelen. Je luidkeels gekrijs maakt het helemaal duidelijk. Kleren wisselen is niet echt jouw ding.
Maar , lieve dochter, je moet me niet wijsmaken dat je het nut pyjama versus kleren niet vat, want dan zou het mantra 'kleren aandoen, kleren aandoen, kleren aandoen' op trommelvliesscheurend volume ook niet nodig zijn, eenmaal je in pyjama met jas erboven in de auto gedeponeerd wordt richting kleuterschool.
Volgens mij - ik doe maar een gok, maar ooit was ik ook drie - is dit een knap staaltje van 'ik wil niet omdat jij het wel wilt'.
Waarom ik dit schrijf? Wel als je ooit een foto ziet van een KleineMeid met een rok op haar hoofd en sokken aan haar handen, dat was niet mijn idee...

kus,
je mama.