Kruimel

#wijvenweek – zelfcensuur

Als twee duikboten glijden ze door het water. Van badstop tot badrand en terug. Opnieuw en opnieuw. Jammer genoeg net een streepje minder geluidloos dan een duikboot en met stukken meer opspattend water. Het Lief – dat spoorloos verdween toen de badkraan werd opengedraaid - is nog even spoorloos wanneer in ons eigenste bad WOIII ontketend wordt. Het water spetst op tot aan het plafond, er vallen rake klappen en ook doucheschuimmunitie wordt niet geschuwd.

Ik vis de kleinste duikboot uit het water en roep om versterking. Die versterking geeft echter geen antwoord, ook niet wanneer de kleinste kletsnat de woonkamer in duikt en de grootste duikboot de aanknop voor de douche uittest net wanneer ik eronder hang.

Ik brul nogmaals luidkeels om mijn Lief terwijl waterdruppels langzaam langs mijn rugwervels tot aan de tailleband van mijn jeans druppen. De jongste vind ik languit in de zetel terug nadat ze proefondervindelijk uittestte dat je je ook prima kan afdrogen met tvdekentjes.

Ik schreeuw mijn keel schor nu en plant twee kindjes in pyjama met gekamde en natte haren in de zetel voor de tv. Dan trek ik naar boven en tref daar het Lief aan met enkele plankjes en een schroevendraaier. Hij mompelt iets van ‘niets gehoord’ en ook ‘wou even de plankjes ophangen.’ Ik denk iets van ‘niets gehoord, my xxxxx’ en ook ‘je was de hele dag thuis, vreemd dat die plankjes in de loop van de dag hun weg nog niet vonden tot aan de muur.’

In de zetel plof ik naast twee frisgewassen kindjes. Moe, op en boos. Niet omdat hij net nu uitkiest om die planken op te hangen, maar omdat hij me voor was om er een halfuur vanonder te muizen.