Kruimel

Los

Ik werd gisterenavond begroet door een ventje met een brede glimlach waar een groot gapend gat zijn rij tanden onderbrak.
Je ziet er zo anders uit', speelde ik verbaasd.
'Mijn tandje is eruit', glom KleineVent.

Wat ik niet mocht doen - de wiebelende tand een verlossend duwtje geven -  mocht het beste vriendje wel.
Naar het schijnt - sportkampmeesters zijn betrouwbare bronnen - vertrok de een met pijn aan zijn lip naar het toilet en ging de tweede mee om hem te troosten. Even later kwamen ze terug, de één met een gat in zijn glimlach, de ander triomfantelijk met de bewuste tand in de lucht. In mijn verbeelding zie ik Beste Vriendje zijn mouwen opstropen en iets mompelen à la 'ik ga jou helpen'.
Maar goed na het uitvallen van de tand volgt het bewaren van de tand en tandenfee-ritueeltje. De tand ging in een mooi envelopje met daarop waar en wanneer en het envelopje ging in het tandendoosje. Doosje op de kast en briefje voor de tandenfee onder het kussen.
De volgende morgen troffen we een dartele KleineVent aan met de gevonden cent in zijn knuisten. We troffen ook een boze KleineMeid aan, alle tanden nog recht op een rij, zonder cent.
En in een onbewaakt moment werd het tandendoosje geschaakt en envelopjes leeggeschud. Weg voortandje van linksboven. Op handen en knieën zocht ik naar het verdwenen tandje. En gek, hoe groot dat gat in dat mondje ook lijkt, in werkelijkheid is het maar een klein brokje wit. Een te klein brokje wit.
'Ik vind em niet', zuchtte ik.
'Mama, dat is toch niet erg. Ik krijg toch een nieuwe tand', haalde KleineVent laconiek zijn schouders op.

Het is duidelijk wie wil groeien en wie wil vasthouden.