Moleskine give-away
Lang moest ik dus niet zoeken naar een geschikt cadeau.
Voor al de letters
Voor al de lijstjes
Voor al de dromen
Voor al de herinneringen
geef ik een Moleskine weg. Eentje met een glanzende kaft en kraakheldere lege pagina's. (Alleen de eerste, daar schrijf ik iets op, voor jou).
Wat moet je doen?
Laat hieronder een reactie na met een link naar of een citaat van een stukje dat hier ooit op Kruimels verscheen.
Ik ben benieuwd welke van mijn woorden ooit bij jou zijn blijven plakken.
Meedoen kan tot en met maandag 23 april.
17 opmerkingen:
"Thuis
Buikbewoner wiebelt rondjes.
Niet langer geklemd tussen ruggengraat en bureaurand.
Niet langer dubbelgevouwen tussen longen en bekken.
Maar languit, rechtop en vooral rustig.
Tenzij de nestdrang in extremis nog in alle hevigheid toeslaat..."
Omdat je altijd zo lief over je kindjes schrijft ...
Trouwens een prachtig cadeautje! Ik was ook al fan van Moleskine ... lang voordat iedereen fan was ;).
En goed gevonden!
Ik was op zoek naar je chauffagepost, maar ik vind hem niet. Toen kwam ik deze tegen, van 23 april 2010.
Deze avond loop ik de boekhandel binnen en laat een last-minute inpakken. Een all-in pakket van duizenden letters.
Ik herinner me die nog, en ik herinner me ook mijn goesting om alles gewoon te laten vallen en in een boek te duiken...
" Ze kijkt me aan met ogen die ik al mijn hele leven ken. Ze kijkt me aan met het grijsgroen dat heel mijn jeugd vulde. Van opgetogen, blij tot donderend en boos. Mijn mama kon alle blikken aan. En nu kijkt mijn dochter me met net diezelfde schakering aan."
22/3/2009
Eigenlijk lees ik zowat alles graag wat je schrijft. Het is altijd leuk om hier te komen snuisteren.
En ik zou die moleskine héél graag winnen, want ik heb ook geen idee waar je die zou moeten vinden in België.
Een recent stukje, van 13 maart 2012, over het eekhoorntjesgedrag, heeft me zo aan het lachen gebracht. Ik zag het zo allemaal voor mij gebeuren. Zo grappig geschreven, maar ook zo herkenbaar. :)
http://kruimels.blogspot.com/2012/03/wijvenweek-kijk-een-eekhoorntje-de.html#links
"Trek een gerust een stoel bij. Er is verse koffie daar op het aanrecht en heb je zin in iets lekkers trek dan de derde lade van links open." (18/4/2008)
Ergens rond die tijd kwam ik bij je binnen vallen en pakte ik die uitnodiging met beide handen aan. Jammer dat je niet dichterbij woont, want samen koffie is vast veel lekkerder!
(Ik verslind Moleskines dus count me in... ben zo benieuwd naar pag.#1)
Ondanks de typfout erin:
"Ze staan nog altijd even wankel op elkaar, torsen geluidloos letters, woorden en verhalen. Dit is mijn plek tussen trap en trap. Met mijn rug naar de deuren, onconfortabel geplooid over enkele treden is dit mijn deur naar 'weg'.
Waar anders dan hier kan ik, na een dag die te zwaar op mijn schouders woog, iets vinden als dit"
Dit en de gedichten die volgden vind ik nog steeds prachtig!
En ooooh, wat hoop ik dat ik win want mijn madam wilt al jaren eentje (en schaam schaam, ik heb haar nog nooit eentje cadeau gedaan...).
herinnering (12 september 2011)
Ik prop mijn hoofd vol, om later te herinneren voor drie.
Ik vraag het me ook vaak af wat ze nog gaan herinneren van hun jonge leven. En omdat ik schrik heb dat ik het op een dag ook ga vergeten, schrijf ik voor elk van ze kleine stukjes op bij belangrijke, grappige of aangrijpende gebeurtenissen.
Een moleskine is hier wel geschikt voor.
Birgit
Misschien moet ik teruggaan in je archief, naar je prille blogstart? Kiezen is zo moeilijk want ik heb al zoveel mooie woorden bij jou mogen vinden. Ook mooie woorden die de eindmeet soms niet halen. Ik zou je blog er moeten op nalezen, maar de manier waar je het gemis beschrijft dat we soms allebei voelen, dat blijft toch het meest hangen:
De zon zet de ochtendhemel in brand. Vuurrood, zacht paars en goudgeel wemelen door elkaar.
En elke keer, echt elke keer, denk ik dat zij dat voor mij doet. Dat het haar manier van knuffelen is. In plaats van twee zachte armen, houdt ze de hele horizon voor me open.
het gedicht op 12 januari 2012. prachtig verwoord.
Er is zoveel moois, maar ik hou het bij deze recente:
stofzuiger onder de tafel
doos vol speelkeukenmateriaal in de gang
poef ondersteboven op het tapijt
lappen stoffen over de zetel
een kast vol kadertjes
een Kruimel met hamer en vier spijkers tussen haar tanden
(en buiten, dat wil je niet weten, of ja het resultaat van twee kleuters een emmer water en veel zwart zand)
Het Lief kent me al. 'Eekhoorntje?'
*insert knik*
Zalig.
Ik kan bijna niet kiezen. Maar ondat je dit gevoel zo mooi verwoordt:
Het is weg. Echt weg.
Geloof me, ik heb overal gekeken. In het bed, onder het bed. Voor de zekerheid schudde ik de dekens nog eens extra uit, maar los van een verdwaalde sok, vond ik niets. Ik heb gekeken in de kasten, onder de zetel, in het bad. Tot aan het haakje met het prentje van een poesje waar haar jasje nu hangt heb ik gezocht. Ik heb geïnformeerd bij de juf, maar zij verzekerde me dat ze echt het juiste exemplaar mee naar huis terug gaf. Ik geloof haar niet, het is echt weg. De peuter in KleineMeid.
Voila.
Ooit wou ik je een mailtje sturen, om je te vragen of ik één welbepaald tekstje mocht opnemen in mijn fotoboek. Het mailtje is er nooit van gekomen, het boek ook niet.
Nu, enkele jaren later, krijgt het fotoboek weer vorm in mijn hoofd. Het tekstje erbij is hetzelfde gebleven, maar ik vind het niet onmiddellijk terug. Als jij me zou kunnen helpen om het terug te vinden (en anders zal ik met plezier je ganse blogje nog eens doornemen)? Het was een uitspraak van kleine Vent (denk ik), over teruggaan naar gisteren, omdat gisteren zo plezant was.
Je mag je dus nog aan een mailtje verwachten (tussen vandaag en ooit), met de officiële vraag of ik je tekstje in mijn fotoboek mag gebruiken.
Liesbeth
Omdat ik toen in Siberië zat en je woorden perfect mijn gevoel omschreven, een gevoel dat niemand toen begreep.
" 'Het is de wind', hou ik mezelf voor. Wanneer ik 's avonds mijn plek niet vind. En ik laveer tussen de honderdentwee dingen die ik wil doen. Of wanneer ik pruts aan een layout. En het maar zo laat. Omdat het goed genoeg is voor nu en nu nooit lang zal zijn."
Er mogen nog honderdentwee blogs bijkomen, die van jou zal ik altijd blijven lezen (maar ik weet vaak nooit wat zeggen op al dat moois, ik wil daar geen afbreuk aan doen door een flauw zinnetje te antwoorden).
@ Liesbeth: bedoel je het stukje van 12 januari 2010?
Mama,
Omhelzingen groeien, wist je dat? Een omarming groeit mee met diegene die erin past. Van een kleine bundel baby tot een puber die geen blijf weet met zijn armen en benen, altijd vouwt een omhelzing zich naadloos rond diegene die wil wegduiken in een ander.
Héél mooi.... En waar!
Dit vond ik het allermooiste stukje. Ik denk er elke keer aan als mijn dochters weer verrassingen aan het bekokstoven zijn, waardoor de hele keuken een ramp wordt.
Tien en nog wat waren we. Het pruttelen van de koffiezet viel stil. We duwden een stoel tegen het aanrecht en balanceerden er samen op. GroteKleineBroer hield de tas vast, ik schonk voorzichtig de koffie in. En dan trokken we naar boven. Hij met een suikerklontje en lepel in zijn hand. Ik, ogen vast op de koffietas die veel te vol was. Met een ‘happy birthday’ op onze lippen vielen we de kamer binnen. En elk jaar lag ze met dichtgeknepen ogen om dan verrast wakker te worden.
Het koffiespoor op de trap vond ze nooit erg. Dat de koffie (veertien schepjes op een half kannetje) waarschijnlijk niet drinkbaar was, ook niet. Noch het feit dat er altijd een restje op het dekbed eindigde.
Daar dacht ik aan, vanmorgen. De Senseo stopte met pruttelen en tegen het aanrecht geleund dronk ik mijn koffie. In mijn hoofd neuriede ik ‘Happy Birthday’. Misschien heeft ze het gehoord.
Een reactie posten