Heelhuids
'Aan de blauwe plekken en builen herken je een gezond kind', zei mijn vader ooit. Feit is dat de kinderbeentjes van mijn kroost nooit zonder blauwe plekken waren vanaf ze hun derde en vierde stapje zetten.
En daar kan ik nog mee leven. Een blauwe plek hier, een schram en kras daar.
Waar ik moeite mee heb, zijn de valpartijen en consorten die zorgen voor meer definitieve merktekens.
Zo was KleineVent nog maar vier toen ie met zijn lip op een speeltuig knalde. En dat is er vandaag nog aan te zien.Zo leek KleineMeid nog maar een kersverse baby toen ze na een ongebruikelijke heftig treffen met waterpokken onder het mes moest. Net een jaar en al een haal van schouder naar oksel die er altijd zal zijn. Net zoals de kleine littekens aan haar neus, ogen en sleutelbeen.
Of neem nu afgelopen zondag. Toen werd er een rondje teveel gelopen rond de keukentafel en stond de kast te dicht bij een vallend meisje. Resultaat: een voortandje dat naar binnen geduwd werd en een 's' die weer slist. Gelukkig maar voor drie jaar.
Soms krijg je van de natuur nog een herkansing.
2 opmerkingen:
Heel herkenbaar! Dat gave lijfje dat steeds meer herinneringen met zich meedraagt. Ik heb er mij bij neergelegd dat het zo hoort, dat het een teken is dat ze ten volle leven. Maar ze mogen natuurlijk niet gaan overdrijven! Fingers crossed.
of een tand die er al uit is terwijl de eigenaar in kwestie 20 maanden is en nog maar een korte tijd vriend geworden was met de tand....
Een reactie posten