Kruimel

Comateus

Sinds februari leek die verbouwing van ons in een coma gesukkeld. Na al het afbraakwerk, alle overijverige stofwolken en eindeloze emmers afval die we buitendroegen en enkele gloriemomenten  zoals het eerste dansje op de nieuwe vloer en witte muren in plaats van rode, stofferige exemplaren.
Grote schuldige: de keuken. Of beter, de afwezige keuken. Zonder keuken namelijk geen opbergplaats, waardoor ik nog dagelijks in grote verhuisdozen spit op zoek naar pakweg een krukkentrekker of taartschep. Zonder keuken ook geen afwerking, want - laat ons eerlijk zijn - die moet toch een beetje passen bij de keuken. Die er dus niet is. Zonder keuken ook geen verdere investeringen, zoals bijvoorbeeld een pelletkachel. Iets met spaarrekeningen en de wens om deze niet rood te laten kleuren.

Los van een occasionele schijnbeweging in de vorm van een elektricien die het laatste stopcontactje komt aansluiten of de timmerman die een losgeraakte plank teruf vasttimmerde, sluimerde de verbouwing verder in haar winterslaap/coma.
Tot vrijdag. Vrijdag was de dag dat ons huis volgestapeld werd met tientallen pakketten. Zaterdag en zondag deed mijn lief - met behulp van lieve vrienden - de truc met de schroevendraaier en vulde hij ons huis gestaag met kasten. Keukenkasten die helemaal nog niet in de buurt van de keuken staan. Ze troepen vrolijk samen rond het bureau en walsten over de speelruimte van de kleinsten, maar ze staan er om niet meer te vertrekken.
Nog twee weken moeten we laveren tussen een bos van deurloze keukenkasten en dan komt de professional die ze kordaat op hun plek zal zetten. Dan kunnen ook de oven en koelkast die nu in onze slaapkamer staan (don't ask) ook naar daar waar ze horen en zijn we bijna klaar om het hoofdstuk verbouwing te sluiten.

'Ik zal blij zijn als ik niets meer met dat huis te maken zal hebben', zuchtte mijn Lief gisterenavond toen hij de schroevendraaier in de gereedschapskist keilde.
Ik keek hem gefronst aan en ging er veiligheidshalve vanuit dat 'niets meer te maken met dat huis' iets impliceert in de trant van tuinzetel-pintje-muziek in de oren en rusten.