Kruimel

Klaagzang
In het balkje onderaan mijn laptopscherm wacht er een vervelende taak. Zo'n exemplaar dat ik al dagen en dagen uit de top drie van mijn to-lijst knikkerde en helemaal naar achter in de rij verwees. Maar vandaag haalt hij het grove geschut boven: een klein rood vlaggetje waarop staat vrijdag 15 juni 16:00. Ook gekend als het deadline-vlaggetje. Tegen beter weten in pluk ik hem maar uit de rij en kijk hem recht in de ogen. Maar in mijn hoofd blijft het wazig. Ik lijk wolken in plaats van hersenen te hebben. Of tientallen eekhoorntjes die me afleiden bij het minste. Ik roffel om mijn toetsenbord in het ritme typ-delete-typ-delete.
Als ik na een uur opkijk staat er nog steeds niet op mijn scherm, behalve een geduldig pinkende cursor. En ja dat driftig zwaaiende rode vlaggetje dat nu we voor een gezonde dosis paniek begint te zorgen.

Ik drink koffie.
Sjees de trap enkele keren op en af.
Check mijn mail nog eens om enige vorm van productiviteit te veinzen.
Maar net zoals op mijn scherm komt er niets meer in me op dan een geduldig pinkende cursor.

Help me, Norah, fluister ik en druk op play van de computerjukebox.

De paniek zakt
Het kolken verdwijnt.
Enkele wolken trekken op.
Mijn vingers doen een dansje op het toetsenbord. En kijk, uit het niets daar staan zowaar wat letters op een rij die zowaar iets zinnigs te zeggen hebben. Nog even en die taak kan zijn vlaggetje steken waar ...

Dankje Norah.