Kruimel

't mag wat makkelijker, soms

Altijd als ik denk dat het een makkelijke dag wordt, geeft de Wet van Murphy me lachend lik op stuk. Durf ik denken aan een gezellig middag thuis rommelen en koekjes bakken, eindig ik met een krijsende KleineMeid, een bloedende lip en een KleineVent die zijn oren op school heeft laten liggen. En koekjes, die ook.
Laat ik dus maar even zwijgen over de afwijking van de decibelnormen lang beide kanten.

Maar goed, dat was gisteren. Dit is vandaag. En vandaag gaat beter.
Denk je.
Tot je de straat uitrijdt en de hoek omdraait.
Om te botsen op een file. Een hele lange. Zo eentje waarvan je het einde niet ziet.
En dan zit er niets anders op dan eindeloos rijtje schuiven om voorbij het station op de autostrade te raken, met een omweggetje om de carpoolcollega op te pikken. Een nutteloos ommetje, want eenmaal op de carpoolparking bleek dat de carpoolcollega een beetje vergeten was dat er gecarpoold werd. Dat waren dus drie nagels die ik voor niets afbeet.
Maar hé, daar 200 meter verder is de oprit van de autostrade en is de verlossing in zicht. Jammer genoeg blijkt de straat afgesloten en mogen we met z'n allen rechtsomkeerd maken en in een 10km lange rij een omleiding volgen. Dus eet ik maar - collectief met de vier bestuurders voor me en de zes achter me - van frustratie mijn stuur op.
Het enige wat me tegenhield om om te keren was het feit dat ik er langer zou over doen om opnieuw thuis te raken dan op mijn werk.

Wat mag er van jou soms wat makkelijker gaan?