Ik begon met een klein hartje aan de 'legende van een zelfmoord'. Alom bejubeld en aldus belandde het in mijn stapeltje. Op Moederdag werd ik te water gelaten in een bad vol bubbels, vergezeld met een glas verse fruitsap en wat aardbeien. En hoe gek ik ook ben op mijn kobo, een gewoon papieren boek leest nog altijd het makkelijkst zo twintig centimeter boven het wateroppervlak.
Na een groot uur sloeg ik het boek echter met afgrijzen dicht, helemaal koud vanbinnen. Hoe mooi ook geschreven, rauw kan soms te rauw zijn. Dus belandde mijn exemplaar in mijn boekenkast en blijf ik steken op halfweg, niet wetend of ik het ooit helemaal zal uitlezen.
En dan is er ook nog Stoner. Een vergeten parel die afgestoft en opnieuw uitgegeven werd. Zo mogelijk nog meer bejubeld. Her en der uitgelezen in een dag of twee dagen.
Met grote verwachtingen begon ik eraan, struikelde over de - ongelofelijk saaie inleiding - en klapte het ding dicht. Stoner zit nog niet in mijn boekenkast - hier thuis ook wel eens de vergeetput voor halfgelezen boeken genoemd. Ik wacht op lange, lome vakantiedagen en een goede portie zon. En misschien geef ik mezelf nog op mijn kop om al op te geven na de eerste struikelpartij.
Misschien...
3 opmerkingen:
Flink zijn hoeft niet hoor. Hoe bejubeld ook.
Kus!
Eens met Roos.
En wat ik mensen altijd aanraad bij In De Ban Van De Ring (dat ook zo saai begint): sla de eerste 300 bladzijden over, kijk of het daarna bevalt en ga eventueel terug.
Wellicht helpt dat bij Stoner ook? Gewoon die hele inleiding overslaan en kijken of dat helpt?
Gelukkig leest niet iedereen hetzelfde graag. Hoe saai zou dat zijn. Als mensen maar lezen, denk ik dan. We hoeven het echt niet altijd eens te zijn!
PS: op moederdag scoorde ik een Kobo. Ik vind het toch wennen. Makkelijk is het zeker, maar ik mis soms de 'gezelligheid' van een boek. We lezen immers al ganse dagen op scherm.
Een reactie posten