'Laat maar, ik weet de weg wel', had ik willen roepen naar de receptioniste van het ziekenhuis.
Dat klopte deels. In juni kwam KleineMeid met haar vinger tussen de deur te zitten.
'Haar vinger is eraf', wist Lief me bloednuchter te melden aan de telefoon. Een gemak in tijden van crisis, dat Lief van mij.
Gelukkig zag hij het te groot en bleek het niet om haar volledige vinger te gaan, maar om het topje van haar pink. Het was er ook niet helemaal af, maar deels.
Desalniettemin volgden er in de avond na de operatie heel wat tripjes naar het ziekenhuis. We kenden dus goed onze weg, KleineMeid en ik, richting gipskamer. Dat de onthaalmedewerkers prompt oordopjes instaken wanneer ze mijn dochter zagen verschijnen, bewees alleen maar dat ze nog altijd over een ongelooflijke set longen beschikt. En ook dat ze enig gevoel voor drama heeft.
Nu kwamen we echter niet voor de pink. (Mooi genezen met terug groeiend nageltje en al, dankje wel). Eerder deze week probeerde ik mijn dochter van onder de kast te lokken bij de tandarts die de gevreesde woorden 'ik zal een klein prikje moeten geven' had uitgesproken. Ik nam al stilletjes afscheid van mijn linkertrommelvlies terwijl ze na een uur hevig snikkend wel eens op de stoel wou gaan zitten. Maar al snel genoeg bleek dat het euvel niet opgelost zou worden met een prikje, wat boren en vullen. Onder narcose in het ziekenhuis zou het worden.
'Ik weet de weg wel', had ik dus willen roepen. Ware niet dat de afdeling 'mond- en kaakheelkunde' een heel nieuw labyrint herbergt. We stapten binnen met het plan om de pijnlijke tand zo snel mogelijk te laten trekken onder narcose. We wandelden buiten met een behandelplan voor meer gaatjes dan me lief is en een operatie die daardoor een stuk later valt.
Tips hoe we die tweede operatie dit jaar - die dan nog eens pal op haar verjaardag valt, oh Murphy I really love you - feestelijk kunnen verpakken zijn altijd welkom.
2 opmerkingen:
Hard zeuren om een andere datum (al dan niet met hulp van huisarts)? Kom op zeg, zijn ze nu helemaal betoeterd in dat ziekenhuis. Jarig is jarig en dan schuiven ze maar.
Neem van mij aan, opperpitbull op de oncologie-afdeling, dat in 9 van de 10 gevallen dingen die "Echt Niet Anders" kunnen, best anders kunnen.
Verder dan omkopen kom ik qua tips niet. Niet heel verantwoord, werkt wel ;-)
zeker schuiven die datum! liefst naar voor zodat de verjaardag een echt feest is zonder stress.. maar anders toch gewoon wat naar achteren zeker. En verder zelf geen te groot drama van maken, hoe bezorgder jij bent hoe meer ze aanvoelt dat het iets engs is dat haar te wachten staat!
Een reactie posten