De oudste gaat naar de circusschool. Waar het jongleren, de diabolo en balanceren op het slappe koord hem goed afgaat, is er één discipline die hem heel wat zweetdruppels kost.
Elke maandagavond staan er een tiental éénwielers klaar tegen de muur voor de aspirant circusartiesten. En elke week hijst hij zichzelf op het gevaarte. Tong uit zijn mond, één hand om het zadel geklemd, de ander in de lucht steeds evenwicht zoekend. Vervaarlijk balancerend op een parcours van twee à drie meter. Altijd moet hij springen voor hij valt en steeds klimt hij terug op de éénwieler.
'Ik denk dat ik nog heel veel ga vallen, voor ik het zal kunnen', zegt hij in de auto op weg naar huis
's Avonds zat ik voor mijn laptop en herlas de afwijzing die eerder in mijn mailbox viel. Ik had me kandidaat gesteld voor een creatief schrijfproject, maar werd niet geselecteerd.
Het zou fijn zijn als ik hier nu kon typen dat het me niet deerde of raakte. Dat ik kan schrijven hoe ik gezwind verder probeerde, maar zo was het niet. Als je zit te wachten of je al dan niet geselecteerd bent voor iets wat je heel graag wil doen, is er weinig grijze ruimte tussen ja en neen.
Ja staat voor uitzinnig contentement.
Neen laat je stilletjes in de zetel zakken en wat leeg naar buiten staren. Wat ik dus deed. Teleurstelling wegslikken, heel hard slikken.
En toen dacht ik aan mijn tienjarige. Die de éénwieler niet tegen de muur laat staan omdat hij niet verder raakt dan twee meter.
Dus net zoals hem recht ik - met een bang hartje - mijn schouders en kruip ik weer achter het klavier.
Een verhaal dat al veel te lang kampeert op mijn laptop gaat vandaag de deur uit richting uitgeverijen.
Ik vind het doodeng, maar ik blijf proberen.
