De laatste #projectblogboek

De laatste keer dat ik zwaar gefrustreerd was, was twee nachten geleden. Het begon met een schreeuw van de jongste om één uur 's nachts. Slaapdronken stommelde ik naar boven om te horen dat ze bang was van de mug in haar kamer. Ik wapperde wat voor de vorm, smeerde haar gezicht in met anti-muggenstick en sloop terug naar beneden. Tien minuten later krijste er iemand dat de mug maar bleef zoemen. Wat volgde was een uur lang op en neer gehobbel naar de slaapkamer. In een tevergeefse poging de belaagde opnieuw in slaap te krijgen. En een mug die van geen wijken wist.

De laatste keer dat ik midden in de nacht zat te lezen was het gevolg van de frustratie. Spuugzat van het op en neer lopen - en ondertussen ook klaarwakker - toog ik met boek en dekentje naar de leesstoel in haar kamer.Blijkbaar zoemen muggen niet als er moeders in de buurt zijn. En als ik dan toch wakker gehouden werd, kon ik er maar het beste van maken. Al is nachtelijk lezen niet meer wat het geweest is.

Meteen ook de reden voor de laatste keer dat ik boos werd. Voorlezen stond niet op de planning en zal nooit op de planning staan om 3 uur 's nachts. Hoeveel keer een warrig slaapkopje ook opspringt uit bed en 'alsjeblieee-eeeft' pruilt. En die bui werd gevolgd door de laatste keer dat ik een beetje gehuild heb. Ik wou slapen. Zo heel erg graag slapen.

De laatste mislukte moordpoging, heb ik ook die nacht op mijn geweten. Verschillende zelfs, maar ik kan lensloos geen muggen zien - laat staan ze dood meppen.

De laatste keer dat er iemand anders in mijn bed lag was een noodzakelijk gevolg. Al slaap ik beduidend minder met een nachtelijke circusartiest onder dezelfde deken (tenen plots in je neus, anyone?)

De laatste keer dat mijn hart even stil stond was vannacht. Toen ik om één uur 's nachts werd wakker gegild, meer bepaald. Ik porde Lief wakker, hoorde hem boven iemand terug in bed dirigeren, wat geschuifel en toen een welgemikte pets.

Ik laat de bloedveeg waarmee de mug zijn laatste adem uitblies nog even op de muur. Als waarschuwing voor alle andere muggen die het wagen om in het putje van de herfst boven mijn dochter haar oor te gaan zoemen.

Dit is een post in #projectblogboek, geïnspireerd door het blogboek van Kelly en opgezet door Kerygma

Ooh la mer #projectblogboek

Elke morgen kijk ik wat weemoedig naar het stof dat langzaam op deze blog valt. Niet dat je al je naam kan schrijven in het grijs dat op de oppervlakte ligt. Maar dat komt alleen omdat ik één keer per week in de vlucht er lichtjes over blaas in de vorm van 450 tekens. Al de rest van de tijd sta ik te twijfelen met wat ik het stof effectief te lijf ga. En belandden er meer woorden in de digitale prullenbak dan hier op het scherm. 

Maar toen las ik gisteren dat Kerygma een geweldig idee had. Het heeft te maken met haar boek. - even fantastisch als het idee van Kerygma. *koop dat boek* -  waarin 120 ideeën staan voor een blogpost.

En die gaat I. allemaal uitwerken. Geniaal vond ik het. Niet meer staan wikken en wegen hoe ik het stof vandaag opnieuw weerhoud van neerdwarrelen. Gewoon een leuk idee uitwerken. Voor ik kon mopperen waarom ik er zelf niet opgekomen was, nodigde i. iedereen uit om mee te doen.

Geef mij een kar en ik spring erop! 

Stiekem ben ik heel erg benieuwd hoe ver ik zal raken.
Maar kijk, ik geef u alvast idee 1: 

*** Ooh, la mer ***

Echt op een boogscheut van het strand wonen we niet. Neem maar gerust twee boogscheuten, een autoritje en nog wat wandelen. Een tocht die we heel erg regelmatig ondernemen, want het strand daar verstaat mijn kroost het volgende onder: 'hier is zand en water, wij zitten daar'.  Werkt wonderwel voor beide partijen. 

Altijd op weg naar Australië, mijn twee.

Het strand is één van de weinige plekken waar het mij lukt om helemaal niets te doen. Waar ik geen boek hoef te lezen, niet de neiging voel om met mijn telefoon te prutsen of de tijd wil vullen met wandelen of fietsen (om maar iets te noemen)

Op het strand is met mijn voeten in het water staan een volwaardige activiteit. Eentje die ik uren kan volhouden. Op het strand overstemmen de golven mijn kroost. Is een schop het enige wat onmisbaar is. 

Het enige wat ik doe ik foto's maken met mijn telefoon. Gewoon om de zee dicht bij me te houden. Net zoals mijn vingers vaak strelen over die verdwaalde schelp die nooit meer uit mijn jaszak raakte. 

In mijn bloed zit ze, de zee.