Moeten
Na drie dagen weet ik het wel zeker. Iets 'moeten' is nooit leuk. Zelfs plat liggen in de zetel en moeten rusten, lezen en films kijken.
Na drie dagen heb ik het gehad. Ik wil naar buiten. Boodschappen doen, naar de bibliotheek, met KleineMan naar het speelplein. Ik gluur zelfs verlangend naar de stofzuiger om de vloer vol koekkruimels mee te lijf te gaan. Want voor één keer moet dat niet. Meer nog... het mag niet.

Plat
Gisteren was een dag met een bijzondere pijnlijke buik, een Puk die als een gek in de rondte stampte. Monitors, stalen allerhande, lieve vroedvrouwen en het verdict dat ik ergens al vermoedde voor ik nog maar één stap in het verloskwartier gezet had: platte rust.
De komende zeven weken test ik dus alle hoekjes van de zetel, pluis ik de programmatie van Vitaya tot in de details uit en plunder ik de reserve op mijn boekenplank.

Ziek
Autootjes zigzaggen vroemend en brommend tussen zijn glas melk en de halflege chocopot. Een boterham met één hapje uit balanceert op de hoek van de tafel tot een fatale botsing met een rode speedster de sukkelaar de keukenafgrond inkatapulteert.
Niets verraadt dat hij binnenin gloeit van koorts. Geen rode wangen of doffe ogen. Of het moet die ene boterham zijn die hij uit alle macht negeert. Hij kwettert de morgenstilte aan flarden en bouwt een heuse file die van de speculoospasta tot aan mijn mok koffie laveert. 'Wa-ten', commandeert hij de eerste auto in de rij met een opgestoken vingertje. Mijn tweejarige zoon geeft me aan de ontbijttafel al een preview van mijn ochtend.
Ik neem nog een slok koffie en strijk met mijn hand over zijn voorhoofd.
'Mama, beetje moe', fleemt hij met grote ogen terug. Ik spaar hem de uitleg van de beebie die 's nachts zijn draai niet vindt en druk een kus op zijn warme hoofdje.