Weet niet
Meer buik dan Kruimel raap ik mezelf elke morgen weer bijeen. Ik heb alle tijd van de wereld om te slapen, te lezen, films te kijken of aan een slakkentempo de was weg te strijken. Maar veelal lig ik gewoon wat naar buiten te kijken. Er branden kaarsjes en de verwarming zoemt de hele dag. Buiten tover je nog nét geen ademwolkjes tevoorschijn, zie ik aan de voorbijgangers. De herfst doordringt me tot in de toppen van mijn tenen. Ik kijk naar buiten en voel met mijn hand hoe Puk nogmaals het dagelijkse dansrepertoire afwerkt. Norah Jones zingt en voor de rest is er niets...
Ik zal het zo missen.
Ik zal zo blij zijn dat het voorbij is.
En dat allebei tegelijk.

Thuis
Buikbewoner wiebelt rondjes.
Niet langer geklemd tussen ruggengraat en bureaurand.
Niet langer dubbelgevouwen tussen longen en bekken.
Maar languit, rechtop en vooral rustig.
Tenzij de nestdrang in extremis nog in alle hevigheid toeslaat...

Einde in zicht?
Op het moment dat ik mij er lijdzaam bij neerleg dat ik de rest van mijn leven zal slijten met een voetbal op de plek waar ooit mijn navel zat, schiet Lief in actie. Van het ene moment op het andere tovert hij wieg, park en wandelwagen tevoorschijn uit goed verborgen krochten van ons huis. Tot en met de kleurrijke mobile waarvan KleineMan nu al feilloos het aan en uitknopje weet te vinden.
Lief is er klaar voor. Hij zorgt dat het huis er klaar voor is en ik kan enkel op de kalender kijken en denken: ‘Jongen, dit duurt nog eeuwen.’
‘Wanneer het moment komt dat je het echt-echt beu bent, heb je je baby in je armen’, bezweren experten-op-het-terrein me. Ze liegen. Ik voel me een watermeloen op beentjes, een walvis op het droge en de overtuiging dat dit voor de rest van mijn dagen is, nestelt zich steeds dieper. Het schijnt dat het niet zo lang meer zal duren voor ik mijn eigen tenen weer kan zien, maar hoe dat zal voelen kan ik me nog niet voorstellen.