Dip
Sommige zaken herhalen zich tot in detail.
Uit het niets verscheen een wankele toren met kandidaten tot leesvoer op mijn nachttafel, maar mijn voorkeur om 3u 's nachts is moeilijk te vangen.
Ik kijk verlangend naar Schijnbewegingen - Eten, bidden en beminnen - De ongewone lezer - De schaduw van Poe en sleepte zowaar een Mankell uit het boekenrek.
Het enige wat ik ermee doen is een hogere toren bouwen en gapend in de leegte staren.

Wie heeft de ultieme doodmoe-maar moet toch op in het holst van de nacht - dus kan ik beter lezen - tip. KleineMeid vindt alles oké, zolang het buffet maar open is.

Zingen
'Parte Wiet zingen, mama?' Op de achterbank blinken twee donkere oogjes boven een autobrede glimlach.
Ik heradem. Dit is een makkelijker verzoek dan pakweg 'Krokodille zingen, mama?' of 'Kangoe-oe zingen, mama?'
'Zwarte Piet, wiedewiedewiet. Ik hoor je wel maar ik zie je niet', zet ik uit volle borst in. En dan volgt er volledige radiostilte van mijn kant. Hoe ging het weer verder?
'Nog wiedewiedewie zingen, mama!" wordt kordaat geeist vanuit de autostoel. Dus zet ik mezelf op repeat. Voor de volledige dertig kilometer.

Google in de auto, het zou een gat in de markt zijn.

Leesvoer
De eerste weken met KleineMeid thuis brengen niet alleen bij-zon-der veel luiers, minikleertjes en verward slaaphoofd met zich mee. Ik moet ook weer even mijn boekenkast aanpassen. Want die lijkt me even boven het hoofd uit gestegen te zijn. In het holst van de nacht, wanneer ik me met Ilke in het licht van mijn bedlampje nestel, lijkt mijn volledige collectie opeens Latijn. Ik lees drie zinnen, schud even verward met mijn hoofd, herlees ze en knipper verdwaasd met ogen. Daarop klap ik het boek maar toe en staar naar Ilkes drinkende mondje.
Er moest dus aangepast leesvoer komen: Eten, bidden en beminnen.
En zowaar... ik kijk er zelfs naar uit om vanacht te moeten opstaan. Minstens één uur ongestoorde leestijd.