Zoo
KleineMeid die knort en snurkt vlak voor ze in slaap valt en vlak voor ze luidkeels haar plaats aan het buffet opeist - mijn eigen varkentje.
KleineMan die 's morgens vroeg de trap op klost en dan in mijn oor 'zoentje geven' toetert - mijn persoonlijke olifantje.
Manlief die stilzwijgend nog een boterham met choco smeert - de huisbrombeer.
Mijn spiegelbeeld met kleine oogjes en een witte teint - een hardnekkige kater, maar dan eentje van de familie 'slaaptekort'.

We zijn een dierentuin op onszelf.

Dip
Sommige zaken herhalen zich tot in detail.
Uit het niets verscheen een wankele toren met kandidaten tot leesvoer op mijn nachttafel, maar mijn voorkeur om 3u 's nachts is moeilijk te vangen.
Ik kijk verlangend naar Schijnbewegingen - Eten, bidden en beminnen - De ongewone lezer - De schaduw van Poe en sleepte zowaar een Mankell uit het boekenrek.
Het enige wat ik ermee doen is een hogere toren bouwen en gapend in de leegte staren.

Wie heeft de ultieme doodmoe-maar moet toch op in het holst van de nacht - dus kan ik beter lezen - tip. KleineMeid vindt alles oké, zolang het buffet maar open is.

Zingen
'Parte Wiet zingen, mama?' Op de achterbank blinken twee donkere oogjes boven een autobrede glimlach.
Ik heradem. Dit is een makkelijker verzoek dan pakweg 'Krokodille zingen, mama?' of 'Kangoe-oe zingen, mama?'
'Zwarte Piet, wiedewiedewiet. Ik hoor je wel maar ik zie je niet', zet ik uit volle borst in. En dan volgt er volledige radiostilte van mijn kant. Hoe ging het weer verder?
'Nog wiedewiedewie zingen, mama!" wordt kordaat geeist vanuit de autostoel. Dus zet ik mezelf op repeat. Voor de volledige dertig kilometer.

Google in de auto, het zou een gat in de markt zijn.