Superkrachten
Ze gromt, knort en mort. Ik verstrak onder mijn deken want ik weet wat er komt. Eerst wat boos gehik dat al snel overgaat in enkele zachte uithalen en als ik niet snel genoeg ben gaat de sluis helemaal open en moet de geluidsbarrière van drie uur 's nachts eraan geloven.
Ik wieg, ik sus, ik troost. En ik gis. Ik gis bijzonder veel: boertje? nog honger? vuile luier? huidhonger? gewoon wakker en zin om te spelen?
Samen wiegelwandelen we van bed naar kast, van kast naar bed, van bed naar kast, van kast naar bed, ... en ik tuur ingespannen naar haar ogen die zichtbaar zwaarder en zwaarder worden maar nooit niet zwaar genoeg. Mijn voeten zijn twee ijsklompen, mijn vingers tintelen en het topje van mijn neus voelt bizar levenloos aan.

Als ik een superkracht kon kiezen? Het talent om overprikkelde babies in het midden van de nacht met één vingerknip in slaap te sussen.

Glim
Haar ene mondhoek krult omhoog alsof ze een kleine kramp probeert weg te werken. Haar andere mondhoek volgt en zo plooit ze haar mond in een glimlach. Kort daarna begint ze te gorgelen en voor het allereerst lichten ook haar ogen op.
Haar allereerste echte glimlach. Gereserveerd voor mijn vliegende-speelgoed-kunstjes.
Mag ik al zeggen dat ze groot wordt?

2008
Ik zwaai 2008 uit met een KleineMeid op mijn arm en een KleineMan aan mijn knie geklemd. 2009 zal het niet makkelijk hebben om dit te verbeteren, tenzij ze heel wat meer slaap belooft...

Een mooi einde en een goed begin voor jullie allemaal!