maandag 3 februari 2020

Brood

Onze buurvrouw is een dappere ziel die elke zondagmorgen vroeg in haar kleren schiet en naar de andere kant van de stad fietst. Want daar ligt de bakker die de beste pistolets in kilometers omstreken uit zijn oven tovert.
En dat weten de omstreken heel goed. Kom je na 9 u. ’s ochtends de bakkerij binnen, dan telt de voorraad pistolets slechts nog enkele kruimels.
Als het even meezit raakt mijn voet op zondagmorgen voor 9 u. niets anders aan dan mijn matras, laat staan een fietspedaal of de straatstenen voor de deur van de bakker. Helaas, geen allerbeste pistolets voor deze uitslapers.

Maar onze buurvrouw is naast een dappere ziel ook een toffe madam die enkele zaterdagen geleden ’s avonds aanbelde. ‘Ik ga morgen naar de bakker? Moet ik voor jullie iets meebrengen? Het is een kleine moeite.’

Sindsdien staat er elke zondagmorgen een rieten mand op onze drempel. Gevuld met pistolets die nog wat ovenwarm nagloeien.

donderdag 30 januari 2020

Gedichtendag 2020


Ik draag een universum
van achtergelaten indrukken
op elke vingertop. Vijf keer
de wereld in een handomdraai.

Misschien is weemoed
het onophoudelijk vallen
van gewaarwordingen in
de bodemloze holte
tussen mijn vingers.

(Ellen Lanckmann)
(gelezen tijdens kunstenfestival Watou | bewaard op de pagina's van mijn notitieboek) 


maandag 27 januari 2020

Hoi

Het moet lente geweest zijn toen ik me realiseerde dat hier al maanden geen letter meer geschreven was. En dat was prima, want wie zat tegenwoordig nog te wachten op blogs met kleine verhaaltjes?

Het moet zomer geweest zijn toen ik de eerste zinnen in een nieuw notaboek schreef en merkte dat de pagina's zich razendsnel vulden. Zelfs voor iemand die pen en papier waar en wanneer ook met zich meesleurde. Op het eind van de zomer was ik toe aan een nieuw boekje.

Het moet herfst geweest zijn toen ik over de vesten fietste en -gegeseld door de regen- een warm verlichte huiskamer binnen keek. Mijn benen trapten dapper verder en mijn hoofd schreef stilletjes een stukje.

Het moet winter geweest zijn toen ik me realiseerde dat ik een aantal zaken overboord had laten glippen, niets groots maar wel dingen die ik altijd graag gedaan had. Op het moment dat het jaar zijn nieuwe start nam, durfde ik eindelijk aan mezelf toegeven dat ik het miste om hier te schrijven.

Dus, hoi! Lang geleden he?