dinsdag 7 oktober 2014

Ooh la mer #projectblogboek


Elke morgen kijk ik wat weemoedig naar het stof dat langzaam op deze blog valt. Niet dat je al je naam kan schrijven in het grijs dat op de oppervlakte ligt. Maar dat komt alleen omdat ik één keer per week in de vlucht er lichtjes over blaas in de vorm van 450 tekens. Al de rest van de tijd sta ik te twijfelen met wat ik het stof effectief te lijf ga. En belandden er meer woorden in de digitale prullenbak dan hier op het scherm. 

Maar toen las ik gisteren dat Kerygma een geweldig idee had. Het heeft te maken met haar boek. - even fantastisch als het idee van Kerygma. *koop dat boek* -  waarin 120 ideeën staan voor een blogpost.

En die gaat I. allemaal uitwerken. Geniaal vond ik het. Niet meer staan wikken en wegen hoe ik het stof vandaag opnieuw weerhoud van neerdwarrelen. Gewoon een leuk idee uitwerken. Voor ik kon mopperen waarom ik er zelf niet opgekomen was, nodigde i. iedereen uit om mee te doen.

Geef mij een kar en ik spring erop! 

Stiekem ben ik heel erg benieuwd hoe ver ik zal raken.
Maar kijk, ik geef u alvast idee 1: 


*** Ooh, la mer ***

Echt op een boogscheut van het strand wonen we niet. Neem maar gerust twee boogscheuten, een autoritje en nog wat wandelen. Een tocht die we heel erg regelmatig ondernemen, want het strand daar verstaat mijn kroost het volgende onder: 'hier is zand en water, wij zitten daar'.  Werkt wonderwel voor beide partijen. 


Altijd op weg naar Australië, mijn twee.

Het strand is één van de weinige plekken waar het mij lukt om helemaal niets te doen. Waar ik geen boek hoef te lezen, niet de neiging voel om met mijn telefoon te prutsen of de tijd wil vullen met wandelen of fietsen (om maar iets te noemen)
Op het strand is met mijn voeten in het water staan een volwaardige activiteit. Eentje die ik uren kan volhouden. Op het strand overstemmen de golven mijn kroost. Is een schop het enige wat onmisbaar is. 

Het enige wat ik doe ik foto's maken met mijn telefoon. Gewoon om de zee dicht bij me te houden. Net zoals mijn vingers vaak strelen over die verdwaalde schelp die nooit meer uit mijn jaszak raakte. 

In mijn bloed zit ze, de zee. 

3 opmerkingen:

Emilie zei

Mooi: de foto, de woorden en het (herkenbare) gevoel.

Anoniem zei

en eventjes was ik weer terug thuis op het strand, het enige wat ik hier in gent écht mis... dankje om mij even mee te nemen!

caroline zei

zo herkenbaar! en op werkdagen, als de zee een paar boogscheuten te ver is, naar de foto's kijken en eventjes dat gevoel ophalen.