Ssst, ik lees

De eerste dag, is één van mijn lievelingsboeken. En meestal maken de opvolgers van die lievelingsboeken mij wat zenuwachtig. Binnenin mij valt een klein wezentje op haar knieën en smeekt 'verpest het niet, alstublieft'. Waarna ik diep adem haal en in het boek in kwestie duik.

Toen ik de korte inhoud van Us las, smeekte het wezentje in mij nog iets harder. Het opzet voelde nogal dun en weinig origineel aan, maar ik beet op mijn tanden en sloeg de eerste pagina open. En toen was het plots een beetje over middernacht en drukte ik de dekens tegen mijn gezicht om Lief niet wakker te lachen.

Dit is zo'n boek dat in je hoofd gaat zitten. Ook als ik niet aan het lezen ben, vraag ik me af hoe het gaat met Douglas daar op zijn bankje waar ik hem achterliet op het moment dat ik het boek dichtklapte. Dit is zo'n boek dat er voor zorgt dat je de film laat voor wat ie is en vroeger gaat slapen om uiteindelijk het 'mag het licht uit' gemurmel van de bedgenoot die een uur later onder de dekens kroop weg te wuiven. Zo'n boek dat je leest tot de cijfers op de wekkerradio je leren dat het morgen een moeilijke ochtend wordt.

Of ook. Dat ik blij ben dat mijn treinhalte 's morgens een eindstation is. En het niet zo erg opvalt dat ik me tien minuten te laat realiseer dat ik moet uitstappen.

Dit is zo'n boek waar ik niet kan wachten om te ontdekken wat er gebeurt. Maar eigenlijk ook niet, want als ik eenmaal weet hoe het Douglas, Conny en Albie vergaat, wil dat ook zeggen dat mijn boek uit is. En dan is het ook gedaan met dergelijke scenes:

Initially I made the mistake of standing and grinning when the camera was produced, but soon realised that he wouldn't actually press the shutter until I'd stepped out of the frame. (vader over zijn zoon die foto's maakt tijdens de reis)